Φίλτατε γήινε και εξωγήινε αναγνώστη μου,
Σήμερα στους Διαλόγους φιλοξενώ τον κ. Στέφανο Δημουλά, τον Έλληνα χορευτή που τα τελευταία χρόνια διαπρέπει με τη πορεία του στο Ηνωμένο Βασίλειο ως χορευτής σε παραστάσεις της Βασιλικής Όπερας! Τον κ. Δημουλά τον γνώρισα πέρσι μέσα από μια τηλεοπτική συνέντευξη! Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του και η έμφυτη ευγένεια του, με καθήλωσαν μπροστά από τον τηλεοπτικό μου δέκτη, ενώ θυμάμαι ακόμη να μονολογώ πως «τελικά οι άνθρωποι μπορούν να πετάξουν!» Παρακολουθούσα λοιπόν, έναν άνθρωπο να μιλάει για όσα αγαπάει και τα μάτια του να λάμπουν από χαρά και δύναμη! Τα social media έκαναν το καθήκον τους, μίκρυναν την απόσταση μεταξύ μας και εγώ σήμερα, θα τον ρωτήσω όλα όσα πρέπει, με σκοπό να τον γνωρίσουμε μαζί, λίγο καλύτερα!
Μ- Κ. Δημουλά είναι μεγάλη μου τιμή που σας φιλοξενώ σήμερα στους Διαλόγους! Φαίνεται σχεδόν παραμυθένια η πορεία σας μέχρι τώρα ! Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που θυμάστε, το οποίο σας έκανε να πείτε πως ο χορός είναι ο δρόμος που θέλετε να ακολουθήσετε ;
Σ.Δ.- Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας στη δουλειά μου, με τιμάτε. Ξέρετε ο κόσμος δεν συνηθίζει να επευφημεί επαγγελματίες των τεχνών τόσο συχνά όσο τους επαγγελματίες του αθλητισμού για παράδειγμα.
Πιστέψτε με η πορεία μου κάθε άλλο παρά παραμυθένια είναι! Έχουν συμβεί πολλά μέχρι να μπορέσω να χτίσω το παρόν βιογραφικό μου και θα συμβούν ακόμα περισσότερα για τη εξέλιξή του. Μακάρι, όμως, να συμβούν γιατί μόνο μέσα από τις νέες εμπειρίες μαθαίνουμε, αναθεωρούμε και μεγαλώνουμε με ένα υγιές μυαλό.
Το ερέθισμα ήρθε από την τηλεόραση σε ηλικία 4 ετών. Έπαιζε τη Λίμνη των Κύκνων θυμάμαι και ενθουσιάστηκα με τις χορευτικές κινήσεις και με τη μουσική του Tchaikovsky. Ζήτησα, λοιπόν, από τους γονείς μου να γραφτώ σε μία σχολή χορού – έτσι κι έγινε.
Μ- Κατάγεστε από τον Βόλο, πόσο δύσκολο ήταν σε αυτή τη μικρή κοινωνία, ένα αγόρι εκφράζει την αγάπη του για τον χορό και το μπαλέτο;
Σ.Δ.-Ας πούμε ότι δεν ήταν και το πιο εύκολο. Δέχθηκα αρκετή περιφρόνηση και χλευασμό από πολλές κατευθύνσεις μα και να γύριζα το χρόνο πίσω λίγα θα άλλαζα. Όλες οι δυσκολίες με έκαναν να αναλύσω μεγαλώνοντας πολύ καλά τον εαυτό μου και να φιλτράρω ακόμα περισσότερο τις επιλογές μου: Kάνω κάτι λάθος;
Έχω επιλέξει τη λάθος κατεύθυνση; Εμποδίζω κάποιον άλλον να κάνει αυτό που θέλει; Όχι. Ε, λοιπόν, ας συνεχίσω ακάθεκτος.
Μ- Ωστόσο το ταλέντο σας, η θέληση σας και η αγάπη σας για τον χορό, σας έδωσαν μια πλήρη υποτροφία στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας! Μιλήστε μας για αυτή την περίοδο.
Σ.Δ.- Ας ξεκινήσω καταρχήν με το να ευχαριστήσω το μοναδικό κράτος, το κράτος της Σκωτίας, που μετά από πολλές αιτήσεις μου για υποτροφίες στην Ελλάδα ήταν αυτό που με βοήθησε υλικά στην εκπλήρωση των σπουδών μου. Η περίοδος εκείνη ήταν σαφώς απαιτητική και μεταβατική. Βρισκόμουν σε μία τελείως καινούρια χώρα για εμένα με ανθρώπους τελείως διαφορετικούς πολιτισμικά και κοινωνικά και με καθημερινές σπουδές οκταώρου. Και στη σχολή μου ομολογώ πως δέχθηκα μεγάλη περιθωριοποίηση από τους συμφοιτητές μου λόγω των διαφορετικών βιωμάτων μου, της ώριμης για τα δεδομένα τους ηλικίας φοίτησής μου και της διαφορετικής μου κουλτούρας. Ένα πράγμα που ποτέ μου δεν ξεχνώ και που για πάντα θα είμαι ευγνώμων που μεγάλωσα στην Ελλάδα είναι η αντίληψή μας για τη φιλία. Για εμάς η φιλία είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας όπως ο έρωτας. Δεν την αντιμετωπίζουμε ελαφρά τη καρδία και δεν τελειώνουμε φιλίες εύκολα. Αυτό τουλάχιστον έχω αντιληφθεί από πλευράς μου και προσπαθώ να πράττω στη ζωή μου.
Μ-Το 2019 έρχεται στη ζωή σας η Traviata! Πείτε μας ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα όταν σας ανατέθηκε ο ρόλος του χορευτή για τη πιο γνωστή Όπερα του Verdi αλλά και ταυτόχρονα ενός αειθαλούς έργου παγκόσμιας κληρονομιάς;
Σ.Δ.- Το 2019 ήταν η πρώτη μου συνεργασία με την Royal Opera House στην La Traviata. Με μεγάλη χαρά μου ζητήθηκε να ξανασυμμετάσχω στην παραγωγή αυτή το 2020. Χαρά και ικανοποίηση ήταν τα πρώτα συναισθήματα. Ξέρετε οι ελεύθεροι επαγγελματίες χορευτές όπως εγώ περνάμε από δεκάδες ακροάσεις (αν είμαστε και τυχεροί δηλαδή να καταφέρουμε να περάσουμε στη φάση της ζωντανής ακρόασης) για να μας πούνε το μεγάλο ‘Ναι’. Έτσι, η κάθε δουλειά που παίρνουμε, πόσο μάλλον όταν αυτή η δουλειά είναι συνυφασμένη με μεγάλα ονόματα, είναι δώρο. Μπαίνει στο βιογραφικό μας και μας συνοδεύει για μια ζωή.
Μ- Μιλώντας για το 2020 είναι μια δύσκολη χρονιά για την ανθρωπότητα γενικά! Ειδικά η Αγγλία είναι μια από τις χώρες που έχει πληγεί περισσότερο από τον ιό ! Πως είναι πλέον η καθημερινότητα σας, οι πρόβες σας, οι ακροάσεις;
Σ.Δ.-Για εμένα η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης ήρθε στην αίθουσα της Royal Opera όταν ήρθε η ομάδα των Διευθυντών και μας ανακοίνωσε ότι κλείνει το θέατρο μία ώρα πριν βγούμε στη σκηνή. Όπως προείπα , το να μας δίνεται μία τέτοια δουλειά είναι δώρο. Το να μας την παίρνουν μακριά είναι δώρον – άδωρον.
Η καθημερινότητά μου είναι σαφώς πολύ διαφορετική, όπως όλων του χώρου άλλωστε. Επικρατεί μία ησυχία, παρ’ όλα αυτά δεν είναι καθόλου στάσιμη. Έχω αφοσιωθεί στην δημιουργία/παραγωγή των δικών μου πια projects. Και ακολουθώντας κι εγώ την ψηφιακή μας πραγματικότητα λέω πώς όταν ο κόσμος γύρω μου πατάει ‘’Pause’’, εγώ πατάω ‘’Play’’. Έτσι, λοιπόν, έχω προβεί σε διάφορες επαγγελματικές κινήσεις μία εκ των οποίων είναι και το ξεκίνημα του δικού μου Eshop. Με μία πανέμορφη συνεργασία με 3 Έλληνες γραφίστες και εικαστικούς καλλιτέχνες (Υanmos, Βαλάντια Μωραιτάκη και Κυριάκος Παναγρίτης), δημιουργήσαμε διαφορετικά T-shirts με την ιδέα να “καταστήσουμε την εικαστική τέχνη μέρος της καθημερινής ζωής”. Πέραν τούτου, δημοσιεύθηκε το ολοκαίνουριο website μου μετά από δουλειά μηνών με τον Developer Ιωάννη Ζαχείλα καθώς επίσης και ξεκίνησε ο σχεδιασμός των δικών μου παραγωγών με την Art Director και πιστή μου συνεργάτη Λήδα Κουτρομάνου. Επιπλέον, έγινε και η δημιουργία-σύσταση της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας CULTURE SELECT της οποίας είμαι Ιδρυτής & Εκτελεστικός Διευθυντής. Φιλόδοξα σχέδια που με μεγάλη πίστη, αφοσίωση και πράξεις μπορούν να αποφέρουν φιλόδοξα αποτελέσματα.
Μ- Τι είναι ο χορός για εσάς; Με ποιο χρώμα θα αποτυπώνατε τα συναισθήματα σας όταν χορεύετε;
Σ.Δ.-Ο χορός για εμένα, όπως έχω ξαναπεί, δεν μπορεί να περιγράφθει καλύτερα από το ότι είναι το παιδί μου. Είναι μία διαρκής διαδικασία ανάπτυξης, εξέλιξης και νέων διδαγμάτων. Το χορό μου τον βλέπω να μεγαλώνει, να μεγαλώνει η πορεία του και να αποκτά τις δικές μου αρχές και ηθικές αξίες.
Χρώμα ίσως όχι. Χρώματα ναι. Είναι μία μίξη πολλών παραγόντων ένα επάγγελμα, ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και έτσι το αντιμετωπίζω. Το κύριο χρώμα είναι το μπεζ. Ένα χρώμα που έχει πολλές αποχρώσεις και ακόμα περισσότερο πολλές αποχρώσεις δέρματος. Γιατί αυτό είναι και οφείλει να είναι για εμένα ο χορός: ένα σύνολο κινούμενων σωμάτων ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, φύλου, θρησκείας, σεξουαλικότητας και ηλικίας.
Μ- Εκτός από τον χορό με τι άλλο ασχολείστε ;
Σ.Δ.-Πάντα πίστευα ότι η αποκλειστική ενασχόληση με ένα επάγγελμα, πόσο μάλλον όταν αφορά τις τέχνες, αποκλείει το άτομο από περαιτέρω γνώσεις. Έτσι κι εγώ αναγνωρίζοντας το ενδιαφέρον μου στην επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις ασχολούμαι με PR, Events and Marketing σε μία αλυσίδα ΛΟΑΤΚΙ+ μαγαζιών στο Λονδίνο όπου και διαμένω μόνιμα.
Μ- Νομίζω πως είναι χρέος μου να αναφερθώ στο υπέροχο εξώφυλλο που κάνατε για το Attitude μαζί με τον πατέρα σας! Και λέω πως είναι χρέος μου, γιατί δε νομίζω πως υπήρχε καταλληλότερος τρόπος να απεικονιστεί η αποδοχή. Πείτε μας για αυτή την οικογενειακή σας απόφαση.
Σ.Δ.-Όταν επικοινώνησε μαζί μου το περιοδικό Attitude για το εξώφυλλο ήταν πραγματικά μία πολύ περίεργη στιγμή. Από τη μία, καθώς είναι το μεγαλύτερο ΛΟΑΤΚΙ+ περιοδικό του Ηνωμένου Βασιλείου και, από την άλλη, καθώς μου ζητούσανε να τους προτείνω έναν άνθρωπο που με αγαπάει για αυτό που είμαι για να φωτογραφηθούμε μαζί. Κατευθείαν πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου και πρότεινα εγώ ο ίδιος στον πατέρα μου αυτή την φωτογράφιση. Η συζήτηση που ακολούθησε τις επόμενες ημέρες ήταν η οικογένειά μας να είναι προστατευμένη, εν ολίγοις ‘τὰ ἐν οἴκῳ μὴ ἐν δήμῳ’’. Έτσι κι έγινε. Με διακριτικό και αξιοπρεπή τρόπο συμμετείχαμε με όλη μας την καρδιά σε μία κίνηση αποδοχής γονέων-παιδιών που ακριβώς επειδή συζητήθηκε μας χαροποίησε. Γιατί; Όχι γιατί βρεθήκαμε στα στόματα πολλών για 1-2 μήνες αλλά γιατί βρεθήκαμε στα σπίτια πολλών οικογενειών των οποίων τα παιδιά μπορεί να θεωρούνται διαφορετικά μα στην πραγματικότητα αυτό που αποζητούν είναι την αγάπη και κυρίως την κατανόηση των γονιών τους.
Μ- Ξέρετε είναι μαγικό μέσα στο γκρι της καθημερινότητας, της κανονικότητας και του φόβου να υπάρχουν άτομα σαν εσάς, τα οποία υπερνικούν συνθήκες, φοβίες και τα καταφέρνουν! Θέλω να κλείσουμε με ένα δικό σας μήνυμα για τους ανθρώπους που προσπαθούν καθημερινά να μετατρέψουν τα όνειρα σε πραγματικότητα.
Σ.Δ.-Δεν είναι καθόλου εύκολο ξέρετε. Και αυτό που δεν είναι καθόλου εύκολο είναι οι προσδοκίες. Όχι μόνο οι προσωπικές προσδοκίες που έχω για εμένα, αλλά οι προσδοκίες που έχει ο κόσμος, εσείς η ίδια από εμένα. Αναγνωρίζοντας τις θυσίες, τα αποτελέσματα και την πορεία μου στο χώρο που έχω επιλέξει με τιμάτε ιδιαιτέρως, ταυτόχρονα όμως με κάνετε να αισθάνομαι ότι περιμένετε πολλά από μένα – και με το δίκιο σας! Πράγμα το οποίο είναι δίκοπο μαχαίρι. Με κάνει να θέλω να κάνω πολλά περισσότερα ταυτόχρονα όμως με κάνει να έχω το βάρος των προσδοκιών.
Το δικό μου μήνυμα: αντί να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘’όνειρο’’ ας χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘’στόχο’’. Η άυλη έννοια του ονείρου το κάνει αυτόματα κάτι το άπιαστο, το ουτοπικό. Γι’ αυτό και το να θέτουμε στόχους συγκεκριμένους, γραμμένους με λέξεις τους κάνουμε έτσι και πραγματοποιήσιμους. Πράξεις, κίνηση, παραγωγικότητα. Όχι θεωρίες, στασιμότητα, ληθαργικότητα.
Μ- Σας ευχαριστώ πολύ! Εύχομαι τα καλύτερα !
Σ.Δ.-Σας ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον σας στο άτομό μου και ελπίζω να τα πούμε και εκ του σύνεγγυς covid-επιτρέποντος.
Μ.- Υπόσχεση !
