Κάνοντας ένα flash back στο προηγούμενο έτος, θυμάμαι να γράφω στον απολογισμό του 2023, πως άκουσα πολλή τζαζ. Ανακαλύπτοντας παλιούς και νέους καλλιτέχνες, και έχοντας ατελείωτες κουβέντες για το αν παράγεται κάτι μουσικά πρωτοποριακό εν έτει 2024 πια, συνειδητοποίησα πως ότι πιο νέο ως πρόταση, διεύρυνση μουσικών ηχοτοπίων και ως ένα βαθμό μια νέα ματιά στα είδη υπάρχοντα μουσικά είδη, έδωσε η jazz μουσική. Αυτό φυσικά είναι εν μέρει λογικό αν σκεφτεί κανείς πως σε όλα τα είδη οι σημερινοί νέοι παράγουν. Νομίζω πως έχω αρχίσει να αγαπώ λίγο περισσότερο τους τζαζίστες, γιατί η ροπή τους στο έτοιμο, στην τάση των charts και τελικά στην κονσερβοποίηση της μουσικής είναι σχεδόν μηδενική.
Ο Λεόν Φαλ είναι μια τέτοια περίπτωση μουσικού! Και είμαι πολύ χαρούμενη που τον φιλοξενούμε με αφορμή τη ζωντανή εμφάνιση του κουιντέτου του, στις 29 Μαΐου, στο πλαίσιο του 23ου Athens Jazz στην Τεχνόπολη.
Ο Léon Phal έχοντας ως κεκτημένο το ακαδημαϊκό μουσικό του υπόβαθρο από την περίφημη σχολή Haute École de Musique της Γενεύης, έχει εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε σημαντικό μέρος της νέας γαλλικής jazz σκηνής. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε πέρυσι με τίτλο Stress Killer είναι το ιδανικό πάντρεμα της διαχρονικής jazz κληρονομιάς με τη σύγχρονη αστική μουσική κουλτούρα, αποπνέοντας έναν αέρα νυχτερινής περιπλάνησης με αισθησιακές διαθέσεις. Ό,τι πιο σύγχρονο έχω ακούσει.
Μπορεί η jazz να ακουστεί σε μεγάλα clubs; Μπορεί να είναι mainstream και ταυτόχρονα intellectual; Mπορεί! Και αυτό είναι το εντυπωσιακό με τη μουσική του. Η αίσθηση της παρουσίας ηλεκτρονικών στοιχείων είναι διάχυτη στον ήχο του κουιντέτου, στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα προκύπτει με απόλυτα αναλογικό τρόπο μέσα από τις ευρεσιτεχνίες των ταλαντούχων μουσικών, δημιουργώντας εν τέλει μία ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που μπορεί να συναντήσει κανείς σε ηλεκτρονικά clubs.
Γκρουβάτος και απελευθερωμένος από εύκολες ετικέτες, ο ήχος που έχει βρει ο Léon Phal με την ομάδα του Léon Phal (σαξόφωνο), Zacharie Ksyk (τρομπέτα), Arthur Alard (ντραμς), Rémi Bouyssière (μπάσο), Andrew Audiger (πιάνο),εκφράζει το πνεύμα μιας νέας γενιάς μουσικών που διψάει να φέρει την jazz στο εδώ και τώρα, ατενίζοντας προς ένα πολλά υποσχόμενο αύριο.
Μιλώντας μαζί του θέλησα να μάθω γιατί αποκαλεί το κουιντέτο του «συμμορία ζωής», ποιες άλλες καλλιτεχνικές ανησυχίες έχει και ποια είναι τα πέντε τραγούδια που παίζουν στο repeat, όταν είναι εξαιρετικά χαρούμενος.
Καθώς προετοιμαζόμουν για αυτή τη συνέντευξη και άκουγα τη μουσική σου και παρακολουθούσα φωτογραφίες και βίντεο από τις προηγούμενες παραστάσεις σου, ένιωσα ότι είσαι εξωστρεφής άνθρωπος παρά την απουσία στίχων στο περισσότερο μέρος της δουλειάς σου. Έχω δίκιο;
Ναι, πράγματι, νομίζω ότι μπορούμε να το πούμε αυτό. Νιώθω ότι το να είσαι εξωστρεφής είναι κάτι καλό στην εποχή μας, δεν ξέρω γιατί ακριβώς, αλλά ξέρω ότι παίζουμε μουσική με τον ίδιο τρόπο που είμαστε. Έτσι, νιώθω ότι η μουσική μου είναι σαν ένα πολύχρωμο μικρό ψάρι σε έναν μεγάλο ωκεανό της μουσικής βιομηχανίας και μου αρέσει αυτό.
Ζείτε το όνειρο της μπάντας που κάθε έφηβος ονειρευόταν. Γιατί αποκαλείτε το κουιντέτο σας «συμμορία ζωής»;
Λοιπόν, έχω γνωρίσει μερικούς από τους μουσικούς εδώ και πολύ καιρό. Ζούσαμε μαζί για 10 χρόνια και παίζαμε μουσική κάθε μέρα. Έτσι, ναι, έχουμε ήδη περάσει τη μισή μας ζωή παίζοντας μαζί και δεν θέλουμε να σταματήσουμε καθόλου.
Η μουσική σου έχει έναν πολύ συγκεκριμένο και μοναδικό χαρακτήρα. Πώς αποφασίσατε να συνδυάσετε τόσο ασύμβατους ήχους όπως ο χορός και τα ηλεκτρονικά με την τζαζ;
Όταν ήμουν 16 ετών, ονειρευόμουν να παίζω μουσική που να συνδυάζει τζαζ και χορευτική μουσική σε μεγάλες σκηνές, όπως αυτή στην Αθήνα. Δεν ξέρω πώς κατάφερα να το πετύχω τόσο ακριβώς, αλλά πιστεύω ότι όσο περισσότερο ονειρεύεσαι, τόσο περισσότερο κάτι μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ήταν πολύ κατά της ποπ κουλτούρας. Ακούγαμε αποκλειστικά μουσική «διαμαρτυρίας», όπως post punk, ψυχεδελικό ροκ, free jazz, ρέγκε, χιπ χοπ, afro beat και δεν συνειδητοποίησα τι ακριβώς συνέβαινε στο σπίτι μας, αλλά λάτρευα τις ατμόσφαιρες.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που ένιωσες ότι αυτή ήταν η κατεύθυνση της ζωής σου; Έχεις σκεφτεί ποτέ να ξεκινήσεις μια ζωή ως λογιστής, για παράδειγμα, μόνο για να ταράξετε την οικογενειακή παράδοση;
Νομίζω ότι ήξερα ότι θα γίνω μουσικός γύρω στα 14 μου. Η μουσική έγινε το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, όταν συνειδητοποίησα ότι όλες οι απογοητεύσεις, όλοι οι πόνοι μου μετατρέπονταν σε κάτι όμορφο μέσω της μουσικής.
Ποια είναι τα πέντε κορυφαία τραγούδια που παίζουν συνεχώς, όταν είσαι εξαιρετικά χαρούμενος;
Tremendoce- OTIS SANDSJÖ
Thesa-Mbawula – WEB WEB
RAUNCHY RITA – ELVIN JONES
BAREFOOT – SILVAN STRAUSS
Avèou Doudou – KASSAV
Αν δεν ήσουν μουσικός, με τι είδους τέχνη θα ήθελες να ασχοληθείς; Ή έχεις ήδη κάποιο άλλο καλλιτεχνικό πάθος;
Θα ήθελα πολύ να ξέρω πώς να σχεδιάζω, αγαπώ την ιδέα της αναπαραγωγής ή δημιουργίας χαρακτήρων, τοπίων και ζώων. Είναι συναρπαστικό, μπορείς να δημιουργήσεις έναν ολόκληρο κόσμο μόνος σου. Η συγγραφή βιβλίων επίσης είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω.
Τι έχετε ετοιμάσει για το αθηναϊκό κοινό την Τετάρτη29 Μαΐου, με το πολύ ξεχωριστό κουιντέτο σας; Υπάρχει κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης που έχεις προσέξει στο Athens Jazz;
Θα παρουσιάσουμε το τελευταίο μας άλμπουμ Stress Killer, είναι ένα μείγμα από τζαζ, σόουλ και χορευτική μουσική. Ο Paolo Fresu είναι για μένα ένας από τους καλύτερους ήχους τρομπέτας όλων των εποχών. Ως μισός Ιταλός, δεν μπορούσα να αντισταθώ να τον αναφέρω, γιατί οι Ιταλοί τώρα έχουν πολύ λίγες συμμετοχές στα παγκόσμια φεστιβάλ. Δεν ξέρω γιατί… είναι εξαιτίας του ακροδεξιού πολιτικού κόμματος που δεν υποστηρίζει πλέον την κουλτούρα; Ρωτήστε τον παρακαλώ.
