Περίμενα τον πρώτο ολοκληρωμένου δίσκο του σχήματος Amalia and the Architects από την πρώτη στιγμή που το “Save Our Heads” έκανε απόβαση μέσω των ερτζιανών στα κεντρικά του Local Music Alert. Πολύ πρωτότυπο, πολύ γλυκιά χαρακτηριστική φωνή που σου έμενε. Ψάχνοντας βρήκα πως και το “Murder and Create” ανήκει στους ίδιους και κάπως έτσι οι κουκκίδες άρχισαν να ενώνονται στο μυαλό μου. Ενώ αυτός ο dark romantic ρυθμός του “Love Is In My Room” τους έδωσε επάξια το σήμα “Heart Picked Music”. Από το 2021 έως το 2023 υπήρξε μια παύση και θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν το “Why Is The Night” κυκλοφόρησε, να γράφω πως αυτό που λατρεύω στον ήχο και τη φωνή του σχήματος είναι πως δεν κάνουν κονσέρβες και πόσο ο ήχος τους είχε λείψει πολύ από την λοκαλ σκηνή. Απόδειξη αυτής της σκέψης ήταν μετά από λίγο η κυκλοφορία του ΕP “Growing Out Of”. Eξαιρετικό από κάθε άποψη!
Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ, διαβάζοντας και εγώ πως το αρχικό σχήμα πια έχει αλλάξει μορφή. Το 2021 οι αρχιτέκτονες αποχώρησαν, ωστόσο το όνομα μένει ίδιο για να φιλοξενεί κατά καιρούς αξιόλογους μουσικούς. Ο 26χρονος πια amalia κατά καιρούς μέσα από τον λογαριασμό τους μας ενημέρωνε πως ετοιμάζεται για ένα νέο ταξίδι και μια συνειδητή αλλαγή που κάνει πια στη ζωή του. Ο amalia λοιπόν, πήρε πολλές βαθιές ανάσες, βγήκε από το σκοτάδι στο φως και έκανε την αλλαγή που όφειλε πρωτίστως στον εαυτό του. Ακούγοντας το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του κατάλαβα πως ο «νέος» για τα εγκόσμια amalia ήταν πάντα εκεί δημιουργώντας στον εαυτό του, το γνωστό σε όλους εσωτερικό πεδίο μάχης. Για κάποιους είναι εύκολο, για άλλους δύσκολο και για άλλους αβάσταχτο. Και όμως ανάμεσα στις πολλές ισοπαλίες και τις χαμένες μάχες, πάντα ανακαλύπτεις τον δρόμο για τη νίκη. Γιατί ναι, πάντα υπάρχει ο δρόμος για τη νίκη!
Ανάμεσα λοιπόν σε αυτόν τον εσωτερικό πόλεμο δημιούργησε και ένα νέο δίσκο με αναφορές σε αυτό το ταξίδι. Ο δίσκος είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα ήχου και στίχου του amalia. Αυτό που λατρεύω στον ήχο του είναι πως δημιουργεί μια ηχητική οικειότητα στον ακροατή του, με τις χαρακτηριστικά έντονες εισαγωγές των κομματιών του και αυτή την λίγο dark romantic αισθητική. Εξαιρετικός και live, έχει μια πολύ ήσυχη ποιότητα έκφρασης της τέχνης του που σε καθηλώνει και σε ηρεμεί. Αξιοπρόσεκτοι είναι και οι στίχοι του, τους οποίους γράφει πρώτους και μέσα σε αυτούς κρύβει λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές αναφορές απ’ όσα πράγματα θυμάται απ’ το τμήμα Θεωρίας & Ιστορίας της Τέχνης της ΑΣΚΤ όπου σπούδασε. Με ενημερώνει πως έχει ακούσει πολύ Nick Cave, Leonard Cohen, Alex Turner και Morrissey και μερικοί λένε ότι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Και πολύ καλά κάνει θα προσθέσω εγώ! Παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ!
Ξεχώρισα το εναρκτήριο “Between Us (Nothing Ever Happened)”, το “Unrequired Love is Lazy”… Ξέρετε κάτι; Νομίζω πως είναι μια πολύ όμορφη δουλειά για να ξεχωρίσω κάποιο! Ο δίσκος είναι slow listening και πιστεύω πως σε κάθε εποχή μπορεί να ξεχωρίζω κάποιο διαφορετικό. Οπότε σας προτείνω να μπει στα αγαπημένα για να επιστρέφετε εκεί κάθε φορά που θα θέλετε να συνδιαλλαγείτε με ένα νέο συναίσθημα.
Με αφορμή λοιπόν τον δίσκο του amalia με τίτλο “amalia???” είπα να κάνουμε ένα διάλογο προσπαθώντας να ξεδιαλύνω ορισμένα από τα ερωτηματικά. Του δίσκου, του amalia και φυσικά κάποια δικά μου!
amalia! Habemus album! Ένα άλμπουμ με 10 κομμάτια τα οποία ονομάζεις «10 ασκήσεις ενηλικίωσης». Ποια ήταν η άσκηση που δυσκολεύτηκες να ολοκληρώσεις; Ή είσαι ακόμα στη διαδικασία αποκωδικοποίησης κάποιας;
Δεν ξέρω αν ολοκληρώνονται ποτέ αυτές οι ασκήσεις, κάπως μαθαίνεις να τις κάνεις καλύτερα μάλλον. Οπότε ακόμα βρίσκομαι σε διαδικασία, όχι τόσο να αποκωδικοποιώ γλώσσες και συμπεριφορές, δικές μου και των άλλων, αλλά να τις χρησιμοποιώ καλύτερα και με πιο γρήγορα αντανακλαστικά. Είμαι από τους ανθρώπους που αργούν πολύ να πάρουν αποφάσεις ή να κάνουν κάτι «δραστικό», οπότε μαθαίνω σιγά-σιγά να το αλλάζω αυτό, χωρίς όμως να θυσιάζεται η συνείδηση.
Βλέπω πως μέσα του ο δίσκος έχει πολλές αντιφατικές εικόνες, οι οποίες είναι αντανακλάσεις των συναισθημάτων σου που τρέχουν σε δυο ταχύτητες. Είσαι ο άνθρωπος που τα βιώνει όλα πολύ;
Βιώνω πολύ το άγχος, όλα τα άλλα νομίζω έχω συνηθίσει να τα βλέπω από απόσταση. Πιο πολύ διακατέχομαι από αμφιβολίες θα έλεγα παρά από αντιφάσεις. Αυτή είναι μια διάκριση που ακόμα επεξεργάζομαι αλλά τη νιώθω σημαντική.
Όσο ακούω τον δίσκο σκέφτομαι, μικρός τι όνειρα έκανες; Πώς φανταζόσουν να διανύεις την πρώτη ενήλικη δεκαετία της ζωή σου;
Μικρός δεν έκανα πολλά όνειρα για την ενήλικη ζωή, καθώς αδυνατούσα να ενταχθώ στα έμφυλα πρότυπα και κάπως απέφευγα να σκέφτομαι το «όταν θα μεγαλώσω». Σίγουρα ονειρευόμουν να παίζω καλύτερη μπάλα και να μην έχω πολύ διάβασμα μετά το σχολείο.
Και επανέρχομαι στο τώρα! Νιώθω πως πια το ταξίδι προς το φως ξεκίνησε για εσένα! Με πολύ θάρρος και γενναιότητα μιλάς για τον εαυτό σου σε άλλη αντωνυμία! Πώς πήρες την απόφαση να συστηθείς ξανά στην ζωή;
Οι Κινέζοι έχουν μια παροιμία για το θάρρος που δεν τη θυμάμαι καλά αλλά θα την παραφράσω: ανέβασε κάποιον σε ένα δέντρο με μια σκάλα, πάρε του τη σκάλα και θα γίνει θαρραλέος. Κάπως έτσι και για εμένα, έφτασε σε ένα σημείο που μου ήταν πιο δύσκολο το να μην το κάνω. Προχωράω με ό,τι με διευκολύνει πρακτικά στη ζωή μου και αφήνω πίσω όσες δυσκολίες είναι ανούσιες.
Η αλήθεια του καθενός από εμάς, είναι πάντα εκεί μέσα μας, περιμένοντάς μας να την απελευθερώσουμε ή μας κλωτσάει μέχρι τελικά να σπάσει τα δεσμά μας;
Το 4ο τραγούδι του δίσκου, “Truth (Comes back)”, το έγραψα όταν ήμουν 19 χρονών και είχα στο νου μου την πιθανή ετυμολογία της λέξης με το στερητικό «α». «Α» και «λήθη» αυτό που δεν το ξεχνάς δηλαδή ή αυτό που δε σε αφήνει να το ξεχάσεις, αυτό που επιστρέφει (comes back). Μετά από αρκετά χρόνια δεν το σκέφτομαι τόσο, έχω αποδεχτεί ότι έννοιες όπως η αλήθεια θα μας διαφεύγουν μάλλον εκεί, τελευταία στιγμή, πάνω που πάμε να τις τακτοποιήσουμε. Κρατάω τα ερωτηματικά και με βοηθάνε αγαπημένα πρόσωπα σε αυτό, σχεδόν θα έλεγα με συντηρούνε. Μετά από λίγα χρόνια έγραψα το “Need your face” με ρεφρέν: I’m gonna need your face my dear/ to light me up in silence/ watch me burn there for a while/ so as to save the science. Μένω εκεί προς το παρόν.
Μιλάς για αβεβαιότητα εποχής αλλά ταυτόχρονα για μια συναισθηματική αβεβαιότητα. Τι σου εντείνει αυτή τη χαρακτηριστική και γενικευμένη πια ανασφάλεια της σημερινής εποχής και τι της συναισθηματικής; Και αν στο τέλος της ημέρας νιώθεις πως η μια αβεβαιότητα τρέφει την άλλη.
Το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, “The Times they might be ending”, ξεκίνησα να το γράφω τo 2021 όταν, μετά από διαρροή αερίου, εκδηλώθηκε φωτιά στην επιφάνεια της θάλασσας κοντά στο Μεξικό. Βιώναμε ήδη την πανδημία του Covid, ενώ λίγους μήνες μετά θα είχαμε και τον πόλεμο στην Ουκρανία, συν όλους τους άλλους πολέμους που ασταμάτητα διεξάγει η ανθρωπότητα και την ασύλληπτη ταχύτητα με την οποία ξεδιπλώνεται η τεχνολογία και το θέαμα που παράγει. Όλα αυτά έχουν αλλοιώσει και τον δημόσιο διάλογο, όπως προσπάθησα να δείξω με τις τελευταίες στροφές. Ακόμα και όταν θέλουμε να αντιδράσουμε σε όσα συμβαίνουν, οι φράσεις που μας επιτρέπονται είναι συγκεκριμένες αν θέλουμε να είναι δυνατές, ενώ συχνά είναι χωρίς πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο, ή, ακόμα χειρότερα, δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι σε θέση να πραγματώσουμε αυτό το περιεχόμενο. Νιώθω αδυναμία μπροστά σε όλο αυτό και προσπαθώ συνεχώς με συζητήσεις, μελέτη της ιστορίας και αμφισβήτηση να βρω ακριβώς που στέκομαι. Νομίζω και ο περίγυρός μου βρίσκεται σε μια αντίστοιχη συνθήκη. Οι όροι είναι πολύ διαφορετικοί σε σχέση με 30-40 χρόνια πριν.
Η συναισθηματική αβεβαιότητα μπορεί να είναι κάτι το πολύ όμορφο ή κάτι το πολύ άσχημο και γεννάται από εμάς τους ίδιους, ή εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε άλλους να μας την δημιουργήσουν. Σε κάθε περίπτωση μου είναι πολύ διαφορετικός προβληματισμός. Δε νομίζω ότι τρέφει ο ένας προβληματισμός τον άλλον αλλά και οι δυο έχουν την κοινωνική διάσταση, που εν τέλει, αυτή μας ορίζει και θεωρώ, κόντρα στην ασυνάρτητη αποδόμηση, πως εκεί κρινόμαστε ως άνθρωποι, με ευθύνη και αγάπη για τον «άλλον».
