Κρατάω την κούπα με τον καφέ μπροστά μου. Ανοίγω το word επιλέγω μέγεθος γραμματοσειράς 28 και γράφω «TI ΩΡΑΙΟΣ ΤΥΠΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕ ΝΙΚ ΚΕΙΒ»! Βγάζω φωτογραφία και την κάνω στόρι. Αφενός για να ενημερώσω πως σε λίγες ώρες θα υπάρχει ζωντανή ανταπόκριση από την εμφάνιση του Nick Cave το Σάββατο 01 Ιουνίου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Αφετέρου γιατί είναι αυτό που σκέφτομαι τις τελευταίες 15 ώρες, από την στιγμή δηλαδή που εμφανίστηκε στη σκηνή και μας καλωσόρισε, χαιρετώντας μας αυτόν το σπασμωδικά, γεμάτο αγάπη τρόπο, όπως όταν βλέπεις έναν φίλο που είχες χρόνια να συναντήσεις.
Η αλήθεια είναι πως δεν τον έχω ακούσει όσο του αξίζει. Συγκυριακά δεν είχα καταφέρει ούτε να παραστώ σε καμία από τις εμφανίσεις που είχε κάνει στην χώρα μας, και να σας πω κάτι, νομίζω πως του το χρωστούσα! Όφειλα να αφουγκραστώ με όλο μου το είναι έναν άνθρωπο που σαράντα και κάτι χρόνια δημιουργεί ποιότητες. Όταν γράφω ποιότητες, δεν αναφέρομαι μόνο στην ελιτίστικη μορφή που τείνουμε εμείς οι άνθρωποι, που ασχολούμαστε με την τέχνη, να αποδίδουμε στην καθαυτή τέχνη, άλλο αν ο Nick Cave ανήκει δικαιωματικά σε αυτή την all-star elit. Αναφέρομαι στις ποιότητες που εκπορεύονται των ανθρώπινων πράξεων του. Αρκεί κανείς να μελετήσει την διαχείριση του εαυτού του σε ό,τι πιο τραγικό καλείται ένας άνθρωπος να διαχειριστεί. Την απώλεια των παιδιών του. Πληθυντικός! Μα πόσο φριχτός μπορεί να γίνει ο πληθυντικός αριθμός;! Σας παραθέτω το link από τους New York Times και τη φανταστική συνέντευξη στον David Marchese C. το 2022 .
Και το παράδοξο λοιπόν με τον Nick Cave είναι ότι ενώ όντως δεν τον έχω ακούσει πολύ, εχθές κατάλαβα πως για κάποιο λόγο αυτός ο μοναχικός goth πρίγκιπας, όπως υπέροχα τον αποκαλεί ο David Marchese, υπήρχε μέσα μου. Kάτι που ήταν ταυτόχρονα αντιληπτό από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στην σκηνή. Πρώτη φορά βλέπω έναν τόσο σκοτεινό τύπο να βγάζει τόση ζεστασιά, φως και ανθρωπίλα! Απίστευτα επικοινωνιακός με το κοινό. Ένα κοινό που οριακά πίστευες πως αποκλείεται να είναι μόνο ακροατές του, έστω και φανατικοί! Μας είπε ότι μας αγαπάει πολλές φορές και ότι είμαστε τόσο ζεστό και υπέροχο κοινό πάντα και πως αυτές οι τρεις μέρες στην Αθήνα είναι διακοπές γι’ αυτόν! Η συναυλία ξεκίνησε με το “Higgs Bosson Blues” και κάπου εκεί ενεργοποιήθηκε ένα κρυφό κουμπί στις θέσεις της Στέγης. Και θέλω να σας πω πως στα 8 και κάτι λεπτά του κομματιού είχα γίνει φίλη του! Τον είχα πάρει τηλέφωνο και του είχα πει τα παράπονα μου, είχαμε βγει για μπύρες ακούγοντας τις συμβουλές του, οι περισσότερες εκ των οποίων εμπεριείχαν πάρα πολλά «μπιιιιιιιιπ», δεν μπορώ να τις μεταφέρω. Έπειτα είχαμε βγάλει όλη τη νύχτα μέχρι το ξημέρωμα σε μια παραλία. Τότε κατάλαβα την αγάπη του κοινού μαζί με το οποίο μοιραζόμουν μια πραγματική ψυχική εμπειρία.
Τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο. “In My Arms”, “God Is In My House”, “Cosmic Dancer”, “O Children”, “Waiting For you”, “Man In The Moon”, “Papa Won’t Leave You”,”The Weeping Song”, “Jubilee Street”, “Balcony Man”. Και άλλα τόσα που δεν θυμάμαι ακριβώς! Ένα πιάνο, ένα μπάσο και μια φωνή. Τόσο διαφορετικά! Δεν έμενε περιθώριο ούτε να ανατριχιάσεις. Είχε μουδιάσει κάθε κύτταρο μου! Κάθε που τελείωνε ένα κομμάτι, ο Nick Cave έπαιρνε την παρτιτούρα και με μια άκαμπτη, μονοκόμματη κίνηση 180 μοιρών την πετούσε πίσω του. Επί σκηνής ήταν και ο φανταστικά ταπεινός Colin Greenwood! Ταπεινός, υπέροχος, μια αύρα τόσο ζεστή, ακομπλεξάριστη και ήσυχη. Ακολουθούσε ευλαβικά τον Nick Cave. Ακόμα και η στιγμή που του δόθηκε για να ακουστεί το μπάσο του λίγο περισσότερο μέσα στον χώρο, το έκανε σχεδόν ενοχικά. Αρκετές φορές ο Nick Cave με αφορμή κάποιο από τα τραγούδια του ή κάποια περίοδο της ζωής του, μίλησε για χώρες, λαούς και παιδιά που σφαγιάζονται, σχολιάζοντας πως είναι κάτι που είναι τόσο επίκαιρο σήμερα.
Aποζητούσε την επικοινωνία με τον κόσμο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως είναι τόσο μικρή αυτή η συνθήκη με το καθιστό κοινό. Νομίζω όλοι είχαμε υιοθετήσει αυτόν τον κακό καθωσπρεπισμό του «καλού παιδιού» τον οποίο πετούσαμε από πάνω μας κάθε φορά που μας πείραζε, μας έλεγε ότι μας αγαπάει και σηκωνόταν από το πιάνο του για να μας στείλει φιλί! Και ο ένας παρέσυρε τον άλλον! Του φωνάζαμε τίτλους κομματιών, απαντούσαμε σε αυτά που έλεγε και όταν κάποια στιγμή η μαγεία του μας είχε κατακτήσει, μείναμε σιωπηλοί, μη πιστεύοντας το μέγεθος της αρτιότητας που είχαμε μπροστά μας. Τότε ο ίδιος μας προκάλεσε να του πούμε ό,τι θέλουμε, να του απαντήσουμε σε αυτά που λέει. Μου θύμισε πάρα πολύ την πατρική φιγούρα που παίζει με τα παιδιά του. Η βραδιά τελείωσε με όλους μας όρθιους να τον χειροκροτούμε!
Κατεβαίνοντάς τις γαλάζιες σκάλες τις Στέγης βεβαιώθηκα πως ελάχιστοι καλλιτέχνες κοινωνούν την ολότητα τους, συμπεριλαμβανομένου και του φωτός και του σκότους τους, τόσο άδολα με το κοινό με χαρακτηριστική συνέπεια 40 και κάτι χρόνων. Ο Nick Cave είναι σίγουρα ένας από αυτούς! Μόνο ευλογημένη νιώθω που τα τώρα μας συναντήθηκαν μοναδικέ Νick! Mέχρι την επόμενη φορά…
