Ηλίας, Εισβολέας, Λιάκος, Είσβο. 25 χρόνια. 25 χρόνια που φαίνονται ακόμη μια φορά σαν να έκλεισες και να άνοιξες τα μάτια σου! Σε αυτά τα δευτερόλεπτα που αντιστοιχούν στην ακούσια αυτή πράξη του οργανισμού, ανασύρονται σίγουρα κάποιες λούπες, κάποια αιχμηρά ρινίσματα από φτυμένες ρίμες και κάποια αλλοιωμένα μεσογειακά, ρεμπέτικα, λαϊκά «άιντε» που ηχούν μέσα από τον λαβύρινθο του μυαλού. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου ξανά και αυτή τη φορά βρίσκομαι στο θέατρο του Λυκαβηττού έχοντας για παρέα κομμάτι της καρδιάς μου, μαζί με το οποίο, μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια έχουμε συλλαβίσει ρίμες μαζί ουκ ολίγες φορές. Tα πρώτα scratches δημιουργούν αυτή την χαρακτηριστική αύρα και το catch up στην ατελείωτη ουρά για τις μπύρες γίνεται λίγο πιο ανάλαφρο. Ανεβαίνουμε κερκίδες και εκεί συνειδητοποιώ πως είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι μέσα στο θέατρο του Λυκαβηττού. Τι φοβερή ενέργεια, τι απίστευτη η Αθήνα από ψηλά! Ο χώρος γεμίζει! Η αρένα ασφυχτικά!
Ο Εισβολέας ανεβαίνει στην σκηνή! Είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω live. Η πρώτη ήταν πριν τρία χρόνια στην Τεχνόπολη μαζί με τους Χατζηφραγκέτα σε μια πραγματικά γιορτή της μουσικής και τον Λιάκο μας σε τρελά κέφια! Περιμένω να βγει και να τα σαρώσει όλα! Αλλά αυτός ανεβαίνει και είναι λίγο κουμπωμένος, αμήχανος, λίγο «όχι Λιάκος»…. Λέω δώσε χρόνο, όλοι τον αξίζουν, ειδικά οι θαρραλέοι που γεμίζουν κερκίδες 25 χρόνια! Λέει το πρώτο κομμάτι, το οποίο δεν το θυμάμαι καν, γιατί συνεχίζω να αντιλαμβάνομαι την αμηχανία του. Καλπάζει στη σκηνή και φωνάζει «Πάμε Αθήνα», για να τονώσει τον εαυτό του αρχικά και έπειτα εμάς. Το κομμάτι τελειώνει. Στέκεται στο αναλόγιο του μπροστά και μας ενημερώνει πως ανήμερα της γιορτής του πατέρα, κήδεψε τον δικό του πατέρα…. Τονίζει με το γνωστό του ύφος πως δεν είναι δικαιολογία αυτό, απλά θέλει το επόμενο κομμάτι να είναι αφιερωμένο σε όλους τους ανθρώπους που παλεύουν με την «παλιοαρρώστια», για αυτόν «που παλεύει μη βγει νικητής ο καρκίνος».
Το beat πέφτει και οι ρίμες από τους «Ήρωες» διαδέχονται η μία την άλλη. Στο τέλος λέει «Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο» παίρνοντας τη σημαία της Παλαιστίνης πάνω στη σκηνή. Κάπου εκεί νομίζω ότι συναντήθηκα με τον Λιάκο που ήξερα. Ακολουθούν τα «Γνώρισα Τα Πάντα» και «Η Κατάλληλη Ώρα» . Έπειτα καλεί τον Γέλω από το μικρόφωνο να ετοιμάζεται. Μας ενημερώνει πως γνωρίζονται άπειρα χρόνια, πως μαζί έφτιαξαν αρχικά το σχήμα «Σκοτεινή Πλευρά» και έπειτα ένα από τα καλύτερα σχήματα της ελληνικής hip hop σκηνής τους «Άλφα Γάμα». Ανεβαίνει στη σκηνή και το «Κάνε Πίσω» βάζει φωτιά! Παίρνει τις απαραίτητες ανάσες και μας λέει πως θεωρεί πως ο καλλιτέχνης πρέπει να αντανακλά την εποχή του συμπληρώνοντας ειρωνικά πως δεν είναι σίγουρος γι’ αυτό. Ακολουθούν τα κομμάτια «O Μαύρος», «Ανοίγω Φτερά», «Θυμάμαι-Ποτέ δεν ξεχνώ», οι «Λουκουμάδες» και αυτός ο στίχος «Στον εαυτό μου έλεγα να ΄σαι μαχητής/ Κι είναι γάγγραινα η μιζέρια που απ΄ τη ρίζα θα την κόψεις» έβαλε κάποια σκουπίδια μέσα στα μάτια μου.
Η σκηνή αδειάζει και τα decs και οι djs εμφανίζονται ξανά και το χορευτικό crew μας ξεσηκώνει με το break dance τους. Πολύ ωραία συνθήκη σε μια hip-hop συναυλία! Ίσως να χρειάζονταν λίγο λιγότερο χρόνο on stage. Ο μπροστινός μου ενημερώνει την παρέα του πως έχει αρκετό χρόνο ακόμα γιατί τα μεγάλα του χιτ δεν τα έχει πει ακόμα, δυσανασχετώντας λίγο για την «βαριά κουλτούρα» που έχει ακούσει μέχρι στιγμής. Και κάπου εκεί συνειδητοποιώ γιατί ο περισσότερος κόσμος νιώθει τον Εισβολέα δικό του άνθρωπο! Δεν είναι η μουσική του εξέλιξη, την οποία θεωρείς και λίγο φυσική ροή για έναν καλλιτέχνη. Είναι η ίδια η εξέλιξη που συναντάς στους στίχους του. Το ταξίδι από το σκοτάδι στο φως, η ασταμάτητη πάλη για να φτιάξει μέσα του τον άνθρωπο που θέλει! Και θεωρώ πως πολλοί περάσαμε κάποια στάδια κοινά με τον Εισβολέα. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Μεγαλώσαμε σε μια πολύ στερεοτυπική εποχή και συναντιόμαστε τώρα για να γκρεμίσουμε τους τοίχους που χτίσαμε οι ίδιοι για τις ζωές μας!
Πράξη τελευταία για το σόου. Το break dance show τελειώνει. Οι χορευτές παραμένουν στη σκηνή και ο Είσβο μαζί τους. Εκεί εμφανίζεται στη σκηνή και ο Mάριος Νταβέλης των Fundracar. Στήνεται άμεσα ένα σκηνικό. Τραπέζια καρέκλες και η «Στροφή στο λαϊκό» δείχνει άλλες δυο-τρεις εκφάνσεις της μουσικής πορείας του Εισβολέα με τον ίδιο πάνω στο τραπέζι. Λέει κάποια κομμάτια από το νέο άλμπουμ το οποίο δεν έχω προλάβει να μελετήσω ακόμα, ωστόσο τα άκουσα εκεί και μου έμειναν κατευθείαν! Σημειώστε «Τροχός», «Εμείς Παλιά», «Εφετζής», “Voodoo”! Μας ενημερώνει ότι 12 πρέπει να το λήξουμε γιατί απαγορεύεται η δυνατή μουσική έπειτα. Καλεί στη σκηνή την Ιουλία Καραπατάκη και τη Νεφέλη Φασούλη. Και η «Μπανιστιρτζού», το «Φυσά Σιωπηλά», «Λάθη μετράω» κλείνουν αυτή τη συνομιλία του Λιάκου με το κοινό σε 94 ντεσιμπέλ!
Είσβο μας! Στα επόμενα 25 χρόνια….!!!
