Σε αυτή τη λίστα πρωταγωνιστούν τα αυτόφωτα λοκάλια και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τόσες νέες και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Πολύ γρήγορα σας αναφέρω τις διεθνείς κυκλοφορίες που τράβηξαν το ενδιαφέρον μου. Οι SAULT στον δωδέκατο δίσκο τους με τίτλο «10», δεν σου αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης, πως πατώντας το play θα ακούσεις ωραίες μελωδίες, ανάλαφρα beats, gospel φωνητικά και αυτή τη γλυκιά αίσθηση της αγκαλιάς. Στα 6 χρόνια της παρουσίας του RnB duo των SAULT (Inflo, παραγωγός και Cleo Sol, φωνητικά- στίχους), το οποίο συμβαίνει να είναι και ζευγάρι σε πραγματικό χρόνο, μόνο iconic μπορώ να το χαρακτηρίσω, είτε από την μουσική που παράγει, είτε από την επιλογή του όλου μάρκετινγκ με το οποίο έχει αποφασίσει να προμοτάρει την δουλειά του χωρίς ουσιαστικά να την προμοτάρει, χτίζοντας έτσι ένα πολύ ξεκάθαρο και πυρηνικό κοινό.
Ωραίες μελωδίες συναντά αρχικά ο ακροατής και στο νέο άλμπουμ των Beirut “A Study Of Losses”. Αλλά γιατί αρχικά; Γιατί στη συνέχεια η ακρόαση ξεδιπλώνεται παθητικά και μέσα σε μια αναλλοίωτη μουσική συνθήκη, η οποία σε μπερδεύει και δυστυχώς δεν σε κρατάει. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιο το νόημα.
Στον αντίποδα και ένας ξεκάθαρος για εμένα δίσκος της χρονιάς είναι αυτός των Polo & Pan με τίτλο «22:22». H disco-pop στα καλύτερα της, με περισσότερα synths, περισσότερους φουτουριστικούς δρόμους και έναν αέρα ανανέωσης. Θα κολλήσετε με το “Petite Etoile”. Θα κολλήσετε. Προειδοποιώ! Ωστόσο ο δίσκος θα σας αφήσει με ένα πολύ ωραίο συναίσθημα σαν αυτό που συνοδεύει μια νυχτερίνη βόλτα με το αμάξι η οποία καταλήγει σε ένα ψηλό λόφο με τα φώτα τις πόλης να μοιάζουν με γήινα -πολύ δικά μας- αστέρια.
Πάμε όμως τώρα να δούμε τι όμορφα πράγματα έφτιαξαν τα αυτόφωτα λοκάλια:
Nefeli Walking Undercover -«Στοιχεία του Άχρονου Κόσμου»: Ένα άλμπουμ γεμάτο φως. Πόσο μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που στο χαρίζουν απλόχερα μέσα από τους ήχους τους. Η Νεφέλη Λιούτα είναι αυτή η καλλιτέχνιδα. Χαρίζει στον ακροατή της. Kαταξιωμένη βιολονίστα, συνθέτρια και τραγουδοποιός η Νεφέλη Λιούτα κυκλοφορεί το πέμπτο της άλμπουμ το οποίο είναι μια εξαιρετική αποτύπωση ακουστικής folk-pop. Τα φωνητικά της είναι ονειρικά όσο η υπόλοιπη ενορχήστρωση και παραγωγή των Σταύρου Γεωργιόπουλου και Σέργιου Βούδρη. Τα «Στοιχεία του Άχρονου Κόσμου» με πρωταγωνιστές υπνωτικά βιολιά, ζεστά πιάνα, βελούδινα rhodes, σκονισμένες ηλεκτρικές κιθάρες, ανάλαφρα χάλκινα και γήινα ξύλινα πνευστά, 90s τύμπανα, ευρηματικά σπιτικά κρουστά και αναζωογονητικές ηλεκτρονικές υφές. Αυτό το υπέροχα σκηνοθετημένο ηχοτοπίο, αναδεικνύει τους στίχους, οι οποίοι καταπιάνονται με την ανοιχτωσιά της φύσης, τη θαλπωρή της συνύπαρξης, τη μοναξιά της πόλης, το άγχος της σύγχρονης ζωής, τον φόβο της απώλειας, τη δύναμη της ταυτότητας, την πολυμορφία του γυναικείου φύλου, την αναζήτηση προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας. Ακούστε το ολόκληρο με τη φυσική ροή του.
Kalliopi Mitropoulou – Between: Περίμενα πολύ καιρό το ντεμπούτο της Καλλιόπης και από την ώρα που πάτησα το play ειλικρινά εντυπωσιάστηκα με την τόσο διαφορετική πτυχή, την οποία καταθέτει ως ντεμπούτο σόλο άλμπουμ. Είχαμε πάρει μια γεύση από τα προηγούμενα singles αλλά η ηχητική της ταυτότητα στις συνεργασίες της με τον Pan Pan και η συμμετοχή της ως μέλος των Echo Tides δεν μπορούσε να με κάνει να σκεφτώ πως στο Between θα έχει αγγλόφωνο στίχο και έναν electro,dark, post pop χαρακτήρα, μέσα στο οποίο η Καλλιόπη δείχνει να αφήνετε να είναι μια από τις πτυχές του εαυτού της. Η πλούσια ενορχήστρωση, σε συνδυασμό με τη χαρακτηριστική, ατμοσφαιρική φωνή της, προσκαλεί τον ακροατή σε ένα ταξίδι βαθιάς ενδοσκόπησης και συναισθηματικής έντασης. Κόλλησα με το “Egg Fryer”.
Σtella – “Adagio” : Άλλος ένας δίσκος, υπέροχος δίσκος από τη Σtella! Τον ονομάζω δίσκο-ανακούφιση. Το Adagio είναι ένας διαλογισμός είκοσι επτά λεπτών πάνω στην αγάπη και την επιθυμία, τη γαλήνη και τον χρόνο. Γραμμένο και ηχογραφημένο στο διάστημα των τελευταίων πέντε ετών, με την Σtella να υπογράφει την παραγωγή (σε δυο κομμάτια παρέα με τον Rafael Cohen) και την μίξη ο Edmund Irwin-Singer (Glass Animals). Περιλαμβάνει διεθνείς συνεργασίες με τους Rafael Cohen και τον τραγουδοποιό Gabriel Stebbing.
Αν και το μεγαλύτερο μέρος του είναι γραμμένο στα αγγλικά, όπως και όλα τα προηγούμενα album της, η Σtella παρουσιάζει για πρώτη φορά δύο τραγούδια στα ελληνικά: το άκρως χορευτικό “Omorfo Mou” και “Ta Vimata” (Τα Βήματα), μια διασκευή ενός αγαπημένου κομματιού της Σtella, που ερμήνευσε πρώτη η Λίτσα Σακελλαρίου το 1969, και αποτελεί μέρος του ελληνικού Νέου Κύματος. Τι ωραία που είναι η φωνή της και η τοποθέτησή της στα ελληνικά! Αντανακλαστική σκέψη όταν άκουγα τον δίσκο ήταν πόσο θα ήθελα να την ακούσω σε μια συνεργασία με τον Gizmo Varillas.
ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ – «ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ»: Το μουσικό project ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ συστήνεται στο κοινό μέσα από τον ομότιτλο πρώτο δίσκο του. Η μουσική του Νίκου Κόλλια μεταφράστηκε σε στίχους από τον Νίκο Βεργέτη και τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο και οι ξεχωριστές σε κάθε κομμάτι συμμετοχές τραγουδιστών, οι οποίοι έβαλαν μέσα τις δικές τους νότες και λέξεις, γέννησαν έναν δίσκο μυθικό σαν τον «Μονόκερω». Πολύ ωραία σύμπραξη σαν ο καθένας να έχει αφήσει μέσα στο πρότζεκτ έναν από τους καλύτερους του εαυτούς. Αγαπώ τους ελληνικούς στίχους του Σεραφείμ. Dream pop, alt rock, μελωδίες και jazz ηχοχρώματα, acoustic αυτοσχεδιασμοί και λυρικότητα. Νομίζω πως είναι μια ηχητική αγκαλιά του καθημερινού πληγωμένου μας εαυτού αυτός ο δίσκος. Αυτού που πέφτει στο κρεβάτι και προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της απλής παιδικής σκέψης και των ενήλικων φόβων. Πατήστε το play και αγκαλιάστε αυτό το παιδί.
Juno – “In Your Arms”: Αγαπώ την μουσική της Juno. Tην αυθεντικότητα του συναισθήματος που έχει σε κάθε της παραγωγή και την ατόφια δόση φωτός. Ανήκει στην ίδια κατηγορία καλλιτεχνών όπως είπαμε πριν και για την Νεφέλη Λιούτα, χαρίζει στον ακροατή της. Στο νέο της EP “In Your Arms” και ειδικά στο ομώνυμο κομμάτι -διαλέξτε όποια εκδοχή θέλετε, εγώ ίσως αγαπώ λίγο περισσότερο το celli version- είναι πιο δοτική από ποτέ. Ένα κομμάτι που μιλάει για την οικειότητα και την εμπιστοσύνη σε μια σχέση με μια down tempo παραγωγή με τα μοναδικά φωνητικά της να συνθέτουν τον πυρήνα της μουσικής της. Αυτό που μου αρέσει με την Juno είναι πως δεν είναι άλλη μια electro pop, art pop παρουσία στα εγχώρια. Ανυπομονώ για την συνέχεια!
Transparent Man – “Puppets”: Ο Transparent Man και το “Puppets” του ήταν μια ευχάριστη ηχητική έκπληξη. Ομολογώ πως δεν τον έχω παρακολουθήσει αρκετά. Με κέντρισε το “Float”, το single προπομπός του άλμπουμ με την φανταστική VASSILINA και πόσο αβίαστα έρρεε ο ήχος τους. Στοιχημάτισα λοιπόν πως κάτι θα έχει πάει πολύ καλά με το επερχόμενο άλμπουμ και ευτυχώς δεν έπεσα έξω. Το “Puppets”, είναι ένα downtempo electronica έργο 8 κομματιών με έντονη ορχηστρική παρουσία. Με ήχο που ισορροπεί ανάμεσα στην ατμοσφαιρικότητα και τη συναισθηματική ένταση, όπου τα synthesizers και τα groove beats συναντούν την ορχηστρική μαγεία των εγχόρδων και των πνευστών, το “Puppets” παρουσιάζει τον πιο ολοκληρωμένο και αυθεντικό εαυτό του Τransparent Man μέχρι σήμερα. Εμπνευσμένο από τις ανείπωτες ιστορίες ανθρώπων που αναγκάζονται να καταπιέζουν τα συναισθήματά τους, δρώντας τελικά σαν μαριονέτες και απομακρύνοντας τους εαυτούς τους από αυτό που πραγματικά θα ήθελαν να είναι. Αχ και τι δεν θα έδινα να είχα ένα μαγικό ραβδάκι και να έδιωχνα από μέσα μας κάθε φόβο πρωτίστως αυτό της απόρριψης και της ήττας! Εκτός από το “Float” με συνεπήρε και το “She Is A Witch Can’t You See It”? στο οποίο τραγουδάει ο ίδιος ο Transparent Man! Να και κάπως έτσι όταν κάνουμε όσα πραγματικά γουστάρουμε το εσωτερικό μας ραβδάκι κάνει την δουλειά αυτεπάγγελτα. Ακούστε το “Puppets” και θα καταλάβετε.
