Δεν είναι ένας από τους δημοφιλέστερους και ταυτόχρονα αγαπητούς όλων των εποχών; Δεν έχει αυτό το φανταστικό σταριλίκι της δεκαετίας του ’90, το οποίο γεννήθηκε στα 60’s, ανδρώθηκε στα 70’s και άρχισε να παράγει στα 80’s. Αλήθεια, τι φοβερές -διττή έννοια του όρου -δεκαετίες να ζει κάποιος ως μαύρος στην Αμερική; Πώς είναι δυνατόν να μην έχει αυτές τις τόσες βαριές αναφορές και επιρροές στην τέχνη του; Και όλες αυτές οι δεκαετίες που αναμείχθηκαν με την καθημερινή τριβή και τις τεράστιες αλλαγές που βιώνει η ανθρωπότητα τα τελευταία 30 χρόνια πώς γίνεται να μην παράγουν νέες επιρροές, νέα ερεθίσματα και νέες αλλαγές σε αυτό που λέμε παγκόσμια κουλτούρα; Ο λόγος για τον Lenny Kravitz. Ίσως…. τον τελευταίο πραγματικό σταρ των καιρών μας.
Ο Leonard Albert Kravitz γεννήθηκε στις 26 Μαΐου του 1964. Μοναχογιός του παραγωγού ειδήσεων του NBC, Sy Kravitz και της ηθοποιού Roxie Roker. Εκτέθηκε από πολύ μικρός στη μουσική, γιατί ο πατέρας του ήταν και προμότερ jazz καλλιτεχνών και γνώριζε καλλιτέχνες όπως η Ella Fitzgerald, τον Duke Ellington και τον Miles Davis. Όταν έγινε πέντε χρονών οι γονείς του τον πήραν μαζί τους στο Rainbow Room στο Μανχάταν όπου ο Ellington και η μπάντα του του τραγούδησαν για τα γενέθλια του ζωντανά “Happy Birthday”. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ο Kravitz ξεκίνησε να παίζει στο σπίτι ντραμς με πιατάκια και τηγάνια, πιάνο και κιθάρα.
Πήρε την πρώτη του κιθάρα όταν έγινε δέκα. Σήμερα παίζει περίπου όλα τα όργανα στην ηχογράφηση για τα άλμπουμ του, όπως κιθάρα, μπάσο, πιάνο, πλήκτρα, αρμόνικα, ντραμς, ενώ κάνει και τις δεύτερες φωνές. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς στον κόσμο και ένας από τους πιο επιτυχημένους και σημαντικότερους ροκ ερμηνευτές της εποχής του. Όλοι οι δίσκοι του έχουν βραβευτεί ως χρυσοί ή πλατινένιοι. Ο Kravitz έχει κερδίσει το Βραβείο Grammy για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές από το 1999 μέχρι το 2002 στην κατηγορία του «Καλύτερου Ροκ Τραγουδιστή», κάνοντας ρεκόρ για τις περισσότερες νίκες σε αυτή την κατηγορία. Είναι ανάμεσα στους ροκ καλλιτέχνες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις και θεωρείται ο σόλο καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις που έχει προσφέρει στο τραγούδι από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα (σύνολο πάνω από 40 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως). To 2024 έλαβε το βραβείο Grammy για τη συνολική του προσφορά στην τέχνη μαζί με την Mariah Carey. Το παράδοξο είναι πως στην αρχή της καριέρας του οι δισκογραφικές εταιρείες δεν θεωρούσαν ότι η μουσική του ήταν για «μαύρους»…!
Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το τελευταίο του album με τίτλο “ Blue Electric Light”. Διαχρονικό. Εκρηκτικό. Ρομαντικό. Εμπνευσμένο. Μια παθιασμένη συλλογή τραγουδιών που αποδεικνύει τη μαεστρία του Kravitz στο deep-soul rock ‘n’ roll και αποτελεί την πιο πρόσφατη συνεισφορά ενός ανθρώπου του οποίου η μουσική – για να μην αναφέρουμε το μοναδικό του στυλ – συνεχίζει να εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Στο άλμπουμ οι ιδιότητες του Kravitz ως συγγραφέα, παραγωγού και πολυοργανίστα ξεχωρίζουν, καθώς έγραψε και έπαιξε ο ίδιος τα περισσότερα όργανα, με τον επί χρόνια κιθαρίστα του Craig Ross. Τελικά, δημιούργησε 12 τραγούδια που αντικατοπτρίζουν την κληρονομιά του ως πρωτοπόρος που ξεπέρασε το είδος, παραμένοντας επίκαιρος ως και τώρα.
Δεκαέξι χρόνια μετά την εμφάνισή του στη χώρα μας ο Lenny Kravitz επιστρέφει. Έτσι με αφορμή τη συναυλία του την Παρασκευή 2 Αυγούστου στο Athens Olympic Complex, στο πλαίσιο του Athens Rocks Festival ρώτησα μερικά φιλαράκια από διαφορετικά μουσικά backgrounds, επαγγέλματα, φύλα και ηλικίες, να μου πουν τι γνώμη τους για τον αειθαλή Lenny. To μήνυμα ήταν μικρό, γρήγορο και περιεκτικό και copy- paste, από παραλήπτη σε παραλήπτη, στο οποίο ζητούσα αναπάντεχα στοχεύοντας στον αυθορμητισμό μιας προσωπικής συνομιλίας:
«Σου αρέσει ο Lenny Kravitz; Αν ναι, τι γουστάρεις περισσότερο σε αυτόν; Αν όχι, τι σε χαλάει περισσότερο»;
Οι αυθόρμητες λοιπόν λέξεις, των ετερόκλιτων φίλων μου, μου απάντησαν σε όλα αυτά που αναρωτιόμουν στην αρχή του κειμένου και έβαλαν τον Lenny Kravitz στην κατηγορία του καλλιτέχνη, o οποίος δημιουργεί οικειότητα ήχου στον ακροατή του. Δηλαδή; Μουσική που ακούς πρώτα με την καρδιά! Ακολουθούν οι φανταστικές τους απαντήσεις, σαφώς με copy-paste και σαφώς τους ευχαριστώ θερμά.
Μ.Α. «Είναι ένα κεφάλαιο μόνος του! Πέραν από ομορφάντρας (όσο και να μεγαλώσει μένει ίδιος -να μας δώσει τη συνταγή) τι να πρωτοσχολιάσω; Σπουδές; Βραβεία; Σαφέστατα είναι διαχρονικός, χωρίς όμως να μένει στάσιμος ο ήχος του. Εξελίσσεται. Μ’ αρέσει που ποικίλλει (φαίνεται ότι έχει διαφορετικές επιρροές στα ακούσματά του). Δεν βαριέσαι να τον ακούς. Είναι Ο Λένι! Τέλος!».
Σ.Ο. : «Ναι…μου αρέσει η ανεμελιά που βγάζει το παρουσιαστικό του κι ο ανεβαστικός ήχος των τραγουδιών του…είναι το καλοκαίρι…»
Μ.Π : «Εννοείται γουστάρω! Έχει πει απίθανα τραγούδια! Έχει το vibe ροκά για πάντα και αυτή την παιδική εφηβική ενέργεια»!
Θ.Π. : «Λατρεύω Lenny kravitz. Γουστάρω περισσότερο τη χροιά της φωνής του, το songwriting του, τα dreadlocks του, την κορμάρα του και τις μπότες του. Α! Και την drummer του» !
Ο.Κ. : «Τα συναισθήματά μου απέναντι του είναι αρκετά ουδέτερα. Δεν έχω ακούσει εδώ και χρόνια. Αλλά κάποτε κάποιος (η αδερφή μου ίσως ή κάποια θεία από το Detroit) μου είχε κάνει δώρο ένα cd με greatest hits που τότε (προ 15ετιας) το είχα ακούσει μέχρι που χάλασε από το πολύ άκουσμα. Οπότε συνολικά, ναι, μου έχει δώσει κάποια χαρά»!
Ν.Τ. : «Fly away αγάπη μου!Μου αρέσει ο ρυθμός του και η μουσική του!!!! Μακάρι να φτάσω 60 και να είμαι σε τέτοια φόρμα» !
Γ.Π. : «Ναι, μου αρέσει. Μου αρέσει βασικά, γιατί είναι από τους τελευταίους ας πούμε πιο σύγχρονους εν ζωή καλλιτέχνες που έχουν κρατήσει τις συνθέσεις τους όσο πιο κοντά γίνεται στον παλιό ροκ ήχο της δεκαετίας του ’60-’70, που είναι πολλά από τα ακούσματά μου. Βάλε μέσα και κάποια μπλουζ και πανκ στοιχεία στον ήχο και γίναμε».
Β.Ο. : «Γενικά ναι μου αρέσει! Γουστάρω που χωρίς φειδώ, πασπαλίζει με pop άχνη τη ροκ μουσική, since always»!
Ν.Π. : «Κοίτα θεωρώ ότι είναι υπερεκτιμημένος, αλλά του βγάζω το καπέλο που έχει γίνει αναμφισβήτητα διαχρονικός. Δεν το περίμενα ποτέ. Πίστευα πως θα είναι one hit wonder εκεί γύρω στα τέλη 90s. Ε, δεν είναι! Μου έρχονται εύκολα 5-6 κομμάτια του. Έχει την προσωπική του πινελιά στα κομμάτια του και γι’ αυτό έχει μείνει διαχρονικός. Προσωπικά μου αρέσει και το ροκ της γενιάς του και το stadium ροκ, εκείνος μου άρεσε αλλά πάντα μου έβγαζε ένα έξτρα ιλουστρασιόν φτιασίδωμα που με χάλαγε γι’ αυτό και το ‘υπερεκτιμημένος’. Αν ήμουν Αθήνα και όχι διακοπές θα πήγαινα σίγουρα στη συναυλία του θεωρώ πως θα είναι μία feelgood και φαν βραδιά».
Μ.Α. : «Ναι μου αρέσει! Γουστάρω περισσότερο το στυλ του που έχει μια αναφορά ενός αέρα από ’60-70s και ότι ξέρει φοβερή κιθάρα ως μουσικός.».