Τα προηγούμενα χρόνια με άγχωναν πολύ οι λίστες και οι απολογισμοί όπως και το επίθετο «καλύτερος». Φέτος είπα να ξεπεράσω τις φοβίες και τις ανασφάλειές μου αποφασίζοντας να βάλω μια σειρά στο χάος που υπάρχει στο κεφάλι μου αφενός και αφετέρου στο χάος της ταχύτητας της μουσικής βιομηχανίας που μας κάνει να ξεχνάμε τι ακούσαμε εχθές. Κυριολεκτικά!
Φέτος βέβαια κατάφερα να κάνω ένα βήμα πίσω στην όλη παραδοξότητα του αναλώσιμου χαρακτήρα τον οποίο έχει υιοθετήσει η μουσική τα τελευταία χρόνια. Παραδοχή πως αυτό το “slow down” ξεκίνησε εντελώς συγκυριακά γκρινιάζοντας πως δεν προλαβαίνω να ακούσω ολόκληρους δίσκους ή τους περνάω πολύ γρήγορα μόνο και μόνο για να είμαι ενημερωμένη. Παραδοχή νούμερο δύο και η αλήθεια της προηγούμενης πρότασης είναι η εξής: ατελείωτο overthinking και υποτίμηση του εαυτού μου επειδή η ημέρα δεν έχει 34 ώρες και δυστυχώς κανένα έντομο ή πτηνό δεν μου δίνει το αίμα του για να γίνω και εγώ σουπερ χίρο.
