Αυτό το κείμενο οφείλει να ξεκινήσει με τους στίχους του Βαλάντη από τους Στοίχημα «Πόσο ανάγκη έχω αυτό το καλοκαίρι δεν καταλαβαίνεις». Για να υπάρχει βέβαια μια χρονική σειρά το παροντικό «έχω», βάλτο σε χρόνο παρατατικό και διάβασέ το στον ρυθμό! Ξέρω πως όλοι θα ταυτιστείτε με αυτόν τον στίχο, γιατί όλοι είμαστε κουρδισμένα προϊόντα μιας εποχής που τρέχει όπως η ταχύτητα της φλόγας μέσα στο παρθένο δάσος και δυστυχώς αφήνει μέσα μας, ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Δύσκολες καταστάσεις και ακόμα πιο δύσκολο να νιώθεις ενοχές, γιατί για λίγο ξεχνιέσαι και ζεις τη θνητότητά σου στο έπακρο. Εγώ λοιπόν ξεχάστηκα και έζησα έναν Αύγουστο που μου χρωστούσα σχεδόν μια δεκαετία. Δεν ξέρω αν είναι εγωιστικό αλλά τουλάχιστον για εμένα ήταν λυτρωτικό και αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα.

Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elculture.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ