Το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου πέρασε, τα πρώτα φωτάκια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και ο καιρός προσπαθεί να βρει ξανά τον εαυτό του. Ο Οκτώβρης πέρασε ήσυχα για εμένα προσωπικά, με λίγη μουσική (σχεδόν ενοχική παραδοχή) όπως είπαμε και στην κασέτα του. Ωστόσο ο Νοέμβρης μου έχει ήδη δώσει πολύ αξιόλογες κυκλοφορίες από τα πρώτα λεπτά ακροάσεων και δύο ξεκάθαρους δίσκους της χρονιάς. Για πάμε όμως να τα αναλύσουμε σιγά σιγά.
Echo Tides – Στον δρόμο που φύτρωναν φράουλες. Τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος και ο πιο αγαπημένος μου από τα Echo Tides. Ολοκληρωμένος μουσικά με αυτή την υπέροχα υποθάλπουσα post punk αύρα, συνδυασμένη εξαιρετικά με τα φυσικά τύμπανα του Γιώργου Λυγουριώτη και το χαρακτηριστικό μελωδικό μπάσο, τα οποία εναλλάσσονται με bass synths και drum machines. Ωστόσο μέσα στις κατά βάση ηλεκτρονικές συνθέσεις ανακαλύπτεις κατεστραμμένα samples και αυτόν τον αναγεννησιακό ήχο βιολιού, ο οποίος είναι πολύ καλά κρυμμένος, θαμμένος θα έλεγε κάποιος. Αλλά αν αφουγκραστείς προσεκτικά είναι ο λόγος που αυτές οι παραγωγές σε κάνουν να αιωρείσαι. Και κάπου εδώ έρχονται τα φωνητικά της Καλλιόπης Μητροπούλου…. Έχω γράψει κατά καιρούς πως έχουμε πολλά να πάρουμε από την μουσική προσωπικότητα της Καλλιόπης (και της ανθρώπινης το δίχως άλλο) μιας και είναι μια απίστευτα καλλιεργημένη μουσικά γυναίκα. Τονίζω το «μουσικά» και στις δύο περιπτώσεις γιατί και το όργανο που έχει επιλέξει, το βιολί δηλαδή, σε κάνει να καταλαβαίνεις τις ποιότητες της. Ανυπομονώ για το καλλιτεχνικό ξέσπασμα της Καλλιόπης η οποία έχει τη δυνατότητα και είναι ήδη στον δρόμο του να γίνει μια πολύ cool rock star! Για το δίδυμο Pan Pan και Years of Youth δεν έχω πολλά να προσθέσω…. Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση μου τον φετινό Γενάρη για τον δίσκο «Λύκοι στον Άρη». Το βινύλιο έπαιξε τόσο πολύ που το πικάπ χάλασε! Λατρεύω το συναίσθημα του ήχου τους και εδώ τους βλέπω λίγο πιο εξελιγμένους, λίγο πιο απελευθερωμένους και ανανεωμένους χωρίς να χάνουν τον μουσικό πυρήνα τους.
Tony Bluebird – Το Στοιχειωμένο ΕP : Μαύρο, strobe light, άυλες φιγούρες που χορεύουν αγκαλιασμένες με βουβά δάκρυα να κυλούν, καπνοί …. Ενώ εγώ ψάχνω ποιος με έσπρωξε να ανοίξω αυτή την πόρτα, από τη διπλανή καθόλα πολύχρωμη disco pop στην οποία βρισκόμουν….. Για να σου δώσω να καταλάβεις το EP αυτό είναι το δικό μου μουσικό άκρον άωτον. Αλλά! Δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτό… Όνομα, ημερομηνία κυκλοφορίας, μισή νότα, ούτε τα heavy metal φωνητικά….! Λατρεύω αυτόν τον ήχο του Τοny Bluebird βασικά λατρεύω πως πειραματίζεται χωρίς κομπλεξισμούς και ελιτιστικές παρωπίδες! Ωστόσο θα πω όπως και όταν είχε κυκλοφορήσει το single «Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΓΗ» πως σε αυτό το dark wave, electro, post punk χωράφι, ο Αντώνης Κωνσταντάρας ανθίζει. Ανυπομονώ για το ολοκληρωμένο άλμπουμ του.
Bipolia – There, I said it: Άκουσα το ντεμπούτο άλμπουμ της Bipolia “There, I said it” μονορούφι. Εκτιμώ πάρα πολύ τους δίσκους που δεν με κουράζουν και δεν επαναλαμβάνονται. Εκτιμώ απεριόριστα τα νέα παιδιά που δημιουργούν κάτι με το μυαλό και την καρδιά τους και δεν μπαίνουν στον εύκολο δρόμο της κονσέρβας. Το γράφω αυτό συχνά για τον Αmalia και χαίρομαι πάρα πολύ που ήρθε η στιγμή να το πω και για ένα ακόμα νέο παιδί της καλλιτεχνικής γενιάς αυτής. Το “There, I said it” είναι ένα πολύ καλοδουλεμένο άλμπουμ και ένα ζηλευτό ντεμπούτο. Ήχος early new wave/post punk, ωμή, spoken word φόρμα, σύνθια, σύνθια παντού και όσο ο δίσκος περνάει από τα γλυκόπικρες συναισθηματικές καταγραφές σε πιο έντονες μουσικές παραγωγές και ωμές παραδοχές για όλα τα τρομακτικό κύματα που βιώνουμε (τουρισμού, υπερκαταναλωτισμού και σκληρότητας) τόσο στα αυτιά μου σμιλεύεται ως ένας δίσκος προδιαγραφών εξωτερικού. Μεγάλο μπράβο στη Bipolia πρωτίστως για την δουλειά που κάνει με τον εαυτό της και έπειτα γι’ αυτό που καταφέρνει να καταγράψει στον ήχο της no matter where…. Είτε αυτό λέγεται Λαμία όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, είτε Λονδίνο όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός ως street performer, είτε Ερμού η οποία την τρομάζει αλλά ταυτόχρονα την πυροδοτεί και την χαρίζει σε εμάς. Συνδετικός κρίκος μεταξύ ημών και της Ερμού φυσικά δεν είναι άλλος από τον Ανδρέα Μητρέλη και την Veego Records από την οποία κυκλοφορεί και το βινύλιο της Bipolia σε 250 κόπιες. Κατ’ εμέ ένας δίσκος που αξίζει να μπει στη συλλογή σας.
Για τους δίσκους του Sigmataf και του Δημήτρη Μητσόπουλου θα μιλήσουμε μέσα στον Νοέμβριο πολύ αναλυτικά! Aυτό που μπορώ να σας πω τώρα είναι πως θα τους συγκαταλέξω στους δικούς μου καλύτερους της χρονιάς.
*Singles
Xanthi ft. Καλλιόπη Μητροπούλου – Σκοτάδια: Τι ωραία σύγχρονη pop μουσική!! Πόσο αληθινός στίχος τι ωραία που έδεσαν η Ξανθή με την Καλλιόπη. Για την Καλλιόπη είπαμε παραπάνω. Για την Ξανθή δηλώνω ενθουσιασμένη για τη μέχρι τώρα πορεία της και τις παραγωγές της. Έχει έναν αέρα electro pop των late 90’s το κομμάτι τόσο όσο για να μη γίνει ξεπατικοτούρα και μετά μια ατόφια στιχουργική παραδοχή της Ξανθής για μια φυσική ροπή στο σκοτάδι που μάλλον την έβγαζε χωρίς να το καταλαβαίνει στο φως. Τώρα το κοινώνησε, τώρα το έκανε συνειδητό, τώρα γράφει για λίγο αμήχανες στιγμές που όλοι ζούμε μέσα στα δικά μας σκοτάδια. Και ναι «Τυφλώνομαι σημαίνει πρώτα βλέπω…»!
Kookooiloveu – Red Balloon: Ο Kookooiloveu, δηλαδή ο Δημήτρης Καμπούρης γνωστός από το επιτυχημένο synth-pop συγκρότημα Pop Eye, μέσα από το solo project, Kookooiloveu, παρουσιάζει το Red Balloon. Χαρακτηριστικός synth-pop ήχος, νοσταλγικός, συναισθηματικός ήχος, με τα ατμοσφαιρικά synthesizers να κυριαρχούν, το κομμάτι μάς ταξιδεύει σε μια electropop ατμόσφαιρα, φέρνοντας τη μοναδική υπογραφή του καταξιωμένου παραγωγού Ottomo. Το τραγούδι παρομοιάζει τον έρωτα με ένα κόκκινο καλογυαλισμένο μπαλόνι. Προσπαθεί με κάποιο τρόπο να φέρει σε ανθρώπινα μεγέθη την εικόνα του πόθου. Χαρά, λύπη, άνοδος και πτώση. Η ένταση ενός έρωτα που ακροβατεί μεταξύ της αναζήτησης και της απώλειας, φωτίζοντας τις πιο ευάλωτες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.
