Ο Σεπτέμβρης δισκογραφικά ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Νομίζω αρκετά πιο δυνατά από προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο όπως έγραφα και στην κασέτα του προηγούμενου μήνα είχαμε και έναν πολύ δυνατό Αύγουστο, ο οποίος με τράβαγε από το χέρι να πατήσω play σε νέες κυκλοφορίες. Σε αυτό λοιπόν το άρθρο σας γράφω για τους δίσκους που άκουσα και ξεχώρισα τον Αύγουστο ως και τις αρχές Σεπτεμβρίου.
Laila! – Gab Year: Την λένε Laila Smith και ήταν μόλις 14 ετών, όταν άρχισε να πειραματίζεται με το δωρεάν πρόγραμμα της Apple στην παραγωγή μουσικής. Τώρα είναι 18, έχει ένα φοβερό ντεμπούτο άλμπουμ, για το οποίο έγραψε και έκανε την παραγωγή μόνη της και το οποίο ονόμασε “Gap Year”, γιατί έχοντας αποφοιτήσει από το λύκειο ένα χρόνο νωρίτερα, δεν ήξερε τι να κάνει με τη ζωή της! Η μαμά της την αποκαλεί “Baby Genius” (πως αλλιώς)! και ο μπαμπάς της είναι ο νούμερο ένα θαυμαστής της, ο οποίος τυχαίνει να είναι ο Yasiin Bey ή όπως όλος ο κόσμος τον ξέρει Μos Def! Φυσικά ως νέα της γενιάς της δύο single της το “Like That” και το “Not My Problem”, έγιναν viral πριν καν ολοκληρωθεί το άλμπουμ της . Το “Gap Year” λοιπόν είναι ένα χαρακτηριστικό RnB, old-school άλμπουμ από αυτά που μου έχουν λείψει τόσο πάρα πολύ ! Γλυκός, συναισθηματικός ήχος, εξαιρετικά φωνητικά…. Δεν έχω να πω πολλά για έναν τόσο ολοκληρωμένο δίσκο που έγραψε μια νέα 18 χρονών άφοβα, άδολα, χωρίς να ξέρει τι θέλει να κάνει με τη ζωή της! Ανυπομονώ για τη συνέχεια!
Magdalena Bay – Imaginal Disk: Οι Magdalena Bay είναι ένα super fresh alternative pop duo από την Καλιφόρνια. Τους ανακάλυψα το 2021, στο τρίτο(!) ολοκληρωμένο τους άλμπουμ με τίτλο “Mercurial World” και από τότε κόλλησα! Κόλλησα γιατί στον ηλεκτρονικό οργασμό που υπήρξε την χρονιά εκείνη -και έπειτα από αυτή- στη μουσική άκουγα κάτι νέο, κάτι ζωντανό με ροή και παλμό. Το φάσμα τους περιλαμβάνει εκτός από synth pop, indie pop και electropop, πολλές ωραίες στιγμές prog-pop χωρίς αυτό να κλωτσάει στο υπόλοιπο στυλ τους και που τους κάνει ξεκάθαρα να ξεχωρίζουν. Ερχόμενοι στο σήμερα το τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο “Imaginal Disk”, το οποίο κυκλοφόρησε το τελευταίο δεκαήμερο του Αύγουστου τους πηγαίνει σε ακόμα πιο ωραία μουσικά μονοπάτια χωρίς να χάνεται ο χαρακτήρας τους. Το “Imaginal Disk” είναι λίγο πιο pop-rock. Έχει έναν αέρα 90’s rock, ένα ύφος Νο Doubt και Gwen Stefanie. Έχει πολύ ωραία ροή και δεν κουράζει. O δίσκος θα σας κρατήσει από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Δικά μου αγαπημένα : “Death & Romance”, “Fear, Sex”, “Love is Everywhere”, “Cry For Me”.
Tobe Nwigwe – Hood Hymns : Το “Hood Hymns” του Tobe Nwigwe εισέβαλλε στα ακουστικά μου με τις ιερές μελωδίες του και τα αγγελικά gospel φωνητικά του και στην αρχή με έκανε να πιστεύω πως πρόκειται για κάτι πολύ καλό, αλλά στην πορεία με κούρασε το μονότονα θεματικό του περιεχόμενο. Και η αλήθεια είναι πως έψαχνα τον λόγο ύπαρξης αυτού του δίσκου. Θα μου πείτε προσωπικές ανάγκες και αναζητήσεις ενός καλλιτέχνη, κάτι που βρίσκω απόλυτα κατανοητό και αποδεκτό, αλλά και πάλι με πολλά ερωτηματικά μέσα στο μυαλό μου για την συγκεκριμένη περίπτωση καλλιτέχνη. Ο Tobe Nwigwe που παρουσιάστηκε στο κοινό με την δύναμη των social media το 2016, εκτοτε συνεργάστηκε με πολλούς καλλιτέχνες, μέχρι που το 2019 η Michelle Obama ενέταξε το κομμάτι του “I’m Dope” στη playlist που πλαισιώνει το πρόγραμμα της γυμναστικής της και το έκανε viral. Η πιο πρόσφατη συνεργασία του ήταν με τον Justin Timberlake για τον τελευταίο δίσκο του. Το αποτέλεσμα του δίσκου λοιπόν το βρήκα πολύ βαρύ και νομίζω πως σε αρκετά σημεία χάνετε το νόημα. Φυσικά υπάρχουν κάποιες καλές στιγμές μέσα στον δίσκο όπως το “Heal”, και το “NI**AS NEED JESUS”.
Royel Otis – PRATTS & PAIN: Tους Royel Otis, το Φανταστικό guitar duo από την Αυστραλία, τους άκουσα πρώτη φορά πέρσι στην υπερ-διασκευή τους για το all time classic pop κομμάτι “Murder On The Dancefloor” μέσα από τα ερτζιανά. Από το πρώτο άκουσμα η διασκευή σε κάνει να νιώθεις υπέροχα γιατί σου δείχνει με πολύ διάφανο τρόπο πόσα χρώματα και πόσους χαρακτήρες μπορεί να έχει η pop μουσική. Αυτό ακριβώς με έκανε να νιώσω και η ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο “PRATSS & PAIN”. Ο ήχος τους είναι πολύ ζεστός και πολύ γεμάτος. Τα φωνητικά τους σε τέλεια αναλογία κρατούν τον ακροατή σε μια νηφάλια πνευματική και ψυχική κατάσταση αλλά ταυτόχρονα τον κάνουν να νιώθει ότι είναι σε ένα τεράστιο ανοιχτό μουσικό φεστιβάλ και απολαμβάνει ένα υπέροχο ηλιόλουστο gig. Bλέποντας τα αποθηκευμένα κομμάτια μου, λίγο πριν τη μέση του δίσκου και έπειτα αυτής, δηλαδή από το έκτο από τα δεκαοκτώ κομμάτια, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Είπα πριν για γεμάτο ήχο, για τον οποίο ευθύνονται ξεκάθαρα οι κιθάρες τους, δίνοντας στους Indie pop, post-punk, psychedelic rock ήχους ιδιαίτερα εκλεκτικό ύφος. Δικά μου αγαπημένα : “Velvet”, “Sofa King”, “Glory to Glory”, “Big Ciggie”, “Til The Morning”.
Fred Again – Ten Days: Άκουσα το “Ten Days” μονορούφι; Το άκουσα! Έκανα post ότι είναι ένας από τους δίσκους της χρονιάς; Έκανα! Στεναχωρήθηκα που έχασα το secret gig στη λίμνη Βουλιαγμένης; ΕΣΚΑΣΑ! Το “fear less” θα είναι το single της χρονιάς μου; Θα είναι! Και κάπως έτσι θα μπορούσα να κλείσω λέγοντας “AKOΥΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΔΓΙΑΟΛΕ”! Δεν θα το κάνω όμως γιατί θέλω να σας πω ότι λατρεύω την μουσική που είναι γραμμένη από ψυχή για ψυχή και δημιουργεί μια τόσο όμορφη αίσθηση ανάτασης. Ο Fred Again ο κατά κόσμον Fred Gibson, έφτιαξε έναν τέτοιο ακριβώς δίσκο! Pop, downtempo, house, garage, hip hop με πολλά ψυχεδελικά τεχνάσματα και φωνητικά που σε ντοπάρουν! Δικά μου αγαπημένα: “ten”, “fear less”, “I saw you”, “peace you need”! Aκούστε το δγιάολε!
