Ο Asaf, δεν χρειάζεται επίθετο και προσδιορισμούς, αλλά μιας και οι τυχαίες γεννήσεις μας, μας καθορίζουν, σας γράφω κάποια πολύ βασικά για αυτόν. Ισραηλινός, σπούδασε animation στη σχολή καλών τεχνών του Bezalel, κέρδισε το πρώτο βραβείο στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Χάιφα με τη μικρού μήκους ταινία του “Find Love Now” και μέχρι το 2006 δούλευε ως ανιματέρ. Μετά από τον χωρισμό του από τη μακροχρόνια σχέση του, επιστρέφει στο Τελ Αβίβ και αποφασίζει να κυκλοφορήσει το πρώτο του EP “Now That You’re Leaving” και να φτιάξει μια μπάντα ενώ ήταν ήδη σε περιοδεία στο Ισραήλ, μαζί με τον Ran Nir, ονομάζοντας τη “Asaf Avidan & the Mojos”. Το 2008 κυκλοφορούν ανεξάρτητα το ντεμπούτο άλμπουμ του με τίτλο “The Reckoning” από την εταιρεία που έστησε ο Avidan με τον αδελφό του. Παίρνουν πολύ καλές κρητικές και το 2012 το remix του Γερμανού dj Wankelmut στο “Reckoning Song”, το οποίο μετονομάστηκε σε “One Day / Reckoning Song”, φέρνει πολλές πρωτιές σε charts ανά την Ευρώπη. Ακολούθησαν άλλοι δύο δίσκοι “Poor Boy / Lucky Man”, “Through the Gale” για το σχήμα και μια παγκόσμια περιοδεία πριν την επίσημη έναρξη της solo καριέρας του Asaf Avidan το 2012.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα το “Love it or Leave it” το 2012…. Και μετά, αλήθεια πώς γίνεται να ξεχάσεις αυτή τη φωνή; Και μετά θυμάμαι το “Bang Bang” και το “Over my head”…. Μπαίνει μέσα σου και σε διαλύει η φωνή και ο στίχος του. Πριν λίγες ημέρες έγραφα για τους Black Pumas στα σόσιαλ πως η ενήλικη Μύριαμ έβαλε ένα τσεκ σε ένα πολύ ενήλικο κουτάκι της που έλεγε: «Να δω live τους Black Pumas». Άλλο ένα τέτοιο κουτάκι συμπληρώθηκε την Παρασκευή το βράδυ, 12 Ιουλίου στο αμφιθέατρο του Λυκαβηττού. Το κουτάκι αυτή τη φορά έλεγε: «Να δω τον Asaf Avidan live».
Aνοίγω το Spotify. To κλείνω. Πιάνω το κινητό στα χέρια μου. Το παρατάω άτσαλα πάνω στο γραφείο. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ανασύρω κάθε λεπτό συναισθήματος που προκάλεσε στην καρδιά μου η σκιά του Asaf στα βράχια του Λυκαβηττού. Νιώθω μπλοκαρισμένη. Νιώθω ότι δεν συνδέθηκα όσο ήθελα. Και βάζω τον εαυτό μου σε μια σπείρα σκέψης, για να μπορέσω να αποκωδικοποιήσω τις λέξεις «συνδέθηκα», «όσο» και «ήθελα».
Η καρδιά μου έπιασε παλμό από την στιγμή που μπήκα στο χώρο του αμφιθεάτρου, βλέποντας τα υπέροχα σκηνικά, τοποθετημένα και σκηνοθετημένα για έναν ηχητικό μονόλογο δύο πράξεων. Από αριστερά μια πολυθρόνα με ένα τραπέζι με κρυστάλλινα μπουκάλια ποτών. Και από την άλλη ένα πιάνο με ένα πορτατίφ, τέσσερεις κιθάρες και κρουστά. Μου έκανε εντύπωση η μία πολυθρόνα και τότε άρχιζα να την συνδέω με το “solo tour”, την τρόπον τινά επεξήγηση, δίπλα στο “Ichnology”.
Η διάρκεια της ημέρας και του φωτός είναι πολύ μεγάλη πια. 21:20 λέει το ρολόι και ο ουρανός είναι ακόμα γαλάζιος. Η Αθήνα από κάτω έχει ανάψει τα φώτα της και το πορτοκαλί παλεύει να βρει λίγο χώρο για το δικό του ουράνιο σόου. Ο κόσμος συνεχίζει να μπαίνει στο θέατρο του Λυκαβηττού. Πόσο ανυπομονώ! Είχα χάσει και τις τρεις προηγούμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα. Γι’ αυτή του Ηρωδείου με θυμάμαι πραγματικά να κλαίω που δεν τα κατάφερα. Δέκα παρά εμφανίζεται στη σκηνή χωρίς καν να το περιμένουμε, λόγω της χαλαρότητας που δημιουργούσε στο μυαλό ο κόσμος που εισέρχονταν στον χώρο ακόμα! Ξεκινάει με το “Rock of Lazarus” από το τελευταίο του LP με τίτλο “Anagnorisis” και συνεχίζει με το “Lost Horse”. Αντιλαμβάνομαι πως το κοινό είναι πολύ θερμό! Σκέφτομαι πως τον αγαπάμε πολύ τελικά όσο η φωνή του με καθηλώνει όλο και περισσότερο. To “Little Parcels of an Endless Time” με κάνει να σκέφτομαι πόσο λίγο φαίνεται στην live εκτέλεση του στο YouTube στα πλαίσια του project “In A Box ΙΙI”. Είχαν περάσει μόλις είκοσι λεπτά τα οποία έφταναν και περίσσευαν για να αντιληφθώ το μέγεθος του καλλιτέχνη που έχω μπροστά μου με τον οποίο μοιράζομαι το τώρα μου. To πολύ εγωιστικό αυτί μου στέλνει μηνύματα στον εγκέφαλο. Θέλει να ακούσει το “Love it or Leave it”, ο εγκέφαλος το ησυχάζει και το “Over Your Blues” αποδεικνύει την ευκολία μεταξύ των ειδών και την χαρακτηριστική ωμή αδρότητα που χρησιμοποιεί ο Αsaf Avidan, έχοντας την φωνή του ως το μόνο μέσο. Πιάνο, κιθάρες, φυσαρμόνικα όλα φαίνονται υπερβολικά μικρά!
Ερμηνεύει το “Man Without A Name” και κάνει μια παύση να μας χαιρετήσει να μας ευχαριστήσει που ήμασταν εκεί. Και μας ενημερώνει πως αυτό δεν είναι ένα σόου στο οποίο πήγαμε για να ξεχάσουμε για δύο ώρες τα προβλήματά μας, πήγαμε εκεί ακριβώς για το αντίθετο για να συναντηθούμε με τους εαυτούς μας, να συνομιλήσουμε, να παλέψουμε και να βγούμε και νικητές και χαμένοι! Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό! Το θυμικό μου με ελέγχει ξανά «Πες πες το Βang Βang, πες το Different Pulses….πες πες….». Η κουρτίνα πίσω του γίνεται κόκκινη. Κρατάει μια μπαγκέτα για ντραμς και την χτυπάει στο drums pad το οποίο κάνει αναπαραγωγή δευτερολέπτων της εισαγωγής του “Bang Bang”. Ενθουσιαζόμαστε όλοι, αλλά ένα μικρό σαδιστικό παιχνίδι ελέγχει τη ροή με τον Asaf να καθυστερεί πολύ να ξεκινήσει το κομμάτι, μέχρι που το πρώτο “Ι love you” των στίχων γίνεται λύτρωση. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη δύναμη της φωνής αυτού του ανθρώπου….
Συνεχίζει με το “Anagnorisis”. Κάνει ακόμη μια παύση, μας εξομολογείται πως θέλει να ακολουθεί στην ερμηνεία του την μέθοδο των ηθοποιών που γίνονται οι ρόλοι τους. Βάζει στον εαυτό του ένα ποτό. Κάποια κοπέλα του φωνάζει ότι τον αγαπάει, της απαντάει ότι την αγαπά και αυτός και της ετοιμάζει ένα ποτό και της το δίνει. Μας ενημερώνει πως δεν μπορεί να ερμηνεύει με τον ίδιο τρόπο τα κομμάτια που έλεγε στο παρελθόν, γιατί η μαγεία της τέχνης είναι ακριβώς αυτή. Ανά τα χρόνια τα τραγούδια να σημαίνουν άλλα από αυτά για τα οποία γράφτηκαν και πως για καθέναν από εμάς υπάρχει μια διαφορετική ερμηνεία σε κάθε κομμάτι.
Aκολουθεί το μαγικό “My Tunnels Are Long And Dark These Days” με τα φωνητικά του να αγγίζουν λυρικές νότες! To “The Golden Calf” με έκανε να σημειώσω στο κινητό μου τον στίχο “And every one of them was lost/ Between the hammer and the cross /That you labeled and then tossed Into the flame”…… Έπειτα το “Your Anchor” σε μια πάρα πολύ διαφορετική εκτέλεση με εξαιρετικά ambient στοιχεία! Το “Reckoning Song” φυσικά και ήταν εκεί όπως και το “900 Days” και το “The Labyrinth Song” με το οποίο τελείωσε το σόου του, αφού μας είχε πει πως η ζωή είναι ζωή έξω από το Instagram και το ableton live κάνοντας συνεχόμενα λάθη!
Στην αρχή σας έγραψα πως δεν συνδέθηκα τόσο όσο ήθελα. Φτάνοντας στο τέλος καταλαβαίνω πως μου έλειψαν κάποια κομμάτια του από το live γιατί όπως και να το κάνεις έτσι δημιουργείς σχέση με τον εκάστοτε καλλιτέχνη. Έστω και αν τα ίδια λόγια σημαίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό στο «διάλογο» αυτόν ανά τα χρόνια. Όμως οφείλω να ομολογήσω πως εγώ και το εγωιστικό αυτί μου όντως είχαμε πάει για δύο ώρες αποφόρτισης με έναν δικό μου τρόπο, πολύ εύκολο και σχετικά αβαθή. Οριακά να χρησιμοποιήσω την τέχνη του. Ωστόσο, το σόου το ήθελα λίγο πιο γεμάτο και πιο συνδεδεμένο για να αναδειχθεί ακόμη περισσότερο η πληρότητα του καλλιτέχνη! Έτσι όμως αντιλήφθηκα την έννοια του “Ichnology”, θεωρώντας πως σε αυτή τη φάση κατά πάσα πιθανότητα ιχνηλατεί τη μουσική των σκέψεων του, μιλώντας μας αρκετές φορές για την δύσκολη επικαιρότητα. Ίσως να ιχνηλατεί το επόμενο μουσικό του βήμα μιας και έχουμε να ακούσουμε νέα δουλειά του από το 2020.
Για την κατακλείδα… Ο Asaf Avidan είναι μια τεράστια μουσική προσωπικότητα! Είναι ένας boomer όπως αποκάλεσε τον εαυτό του που καταφέρνει να ενώνει όχι απλά folk, pop, rock gospell electronic… Eνώνει την μεταπολεμική ρομαντική αύρα του με το αγόρι που γεννιέται και ζει στα 80’s αλλά επιβιώνει στα πρώτα 20 χρόνια του επόμενου αιώνα. Το σόου του ήταν ανατριχιαστικά βαθύ, δύσκολο και επίμονο με σκοπό να σε βάλει στον δρόμο που οφείλεις στον εαυτό σου! Έτσι λοιπόν ξεπερνάει την γενιά του, ξεπερνάει τα όρια της χώρας του και γίνεται παγκόσμιος, γιατί η ειλικρίνεια της τέχνης του τον σπρώχνει με διαβολεμένη ταχύτητα. Η ειλικρίνεια αυτή καταλήγει στην αδιαμφισβήτητη αρτιότητά του, η οποία προκύπτει από τόσα λάθη και τόσες προσπάθειες και τόσες πληγές και τόσα σκοτάδια που προσπαθεί συνεχώς να λειάνει. Και κάπου εκεί συναντιέται με τον εαυτό του. Και πόσο ωραία είναι να συναντάς τον εαυτό σου ε;
Asaf, μέχρι την επόμενη φορά…
