Αγαπημένοι αναγνώστες, το πιθανότερο όσο εσείς διαβάζετε το άρθρο για τις καλύτερες μουσικές στιγμές του Νοεμβρίου, εγώ είμαι στη γωνίτσα δίπλα στο παράθυρο και στολίζω το δέντρο μου. Ένας πολύ ωραίος μουσικά Νοέμβριος μου συνέβη. Άκουσα πολλή μουσική αλλά με ένα πολύ ωραίο flow. Αυτόφωτα λοκάλια και διεθνής καλλιτέχνες έκαναν για ακόμη μια φορά την βόλτα να αξίζει. Για πάμε όμως σιγά σιγά να αναλύσουμε τα μουσικά γεγονότα που μας αποχαιρετά δίνοντας τη σκυτάλη στον τελευταίο μήνα του χρόνου.
ΛΕΞ – «Γ.Τ.Κ.»: Συνήθως ξεκινάω τα κείμενα μου με τις ξένες κυκλοφορίες… αλλά όταν ο ΛΕΞ σπάει την σχεδόν εθιμοτυπική συνήθεια κυκλοφορίας νέου δίσκου από τα 4 στα 2 χρόνια και όταν πρόκειται όχι μόνο για τον καλύτερο του δίσκο της δισκογραφίας του, αλλά για έναν δίσκο που φιγουράρει άνετα στην πρώτη 5άδα καλύτερων LP τα τελευταία 20 χρόνια σε αυτό που λέμε ελληνικό χιπ-χοπ (άλλο αν εγώ δεν μπορώ να ξεπεράσω το 2XXX και το εναρκτήριο Vittorio) του το οφείλω. Νομίζω του οφείλω πολλά γιατί με αυτόν τον άφιλτρο τρόπο του, και με αυτή τη γλώσσα που τσακίζει κόκκαλα και ταρακουνάει ψυχές καταλαβαίνεις πως σε όποιο φ*κ*ν στάτους και να ανήκεις, στην Ελλάδα του υπολειπόμενου 2024, αυτός ο άνθρωπος κάνει ατόφια λαϊκή αντιπολίτευση στην ίδια την ζωή. Έχω ένα κείμενο στον υπολογιστή μου για το «Γ.Τ.Κ»…. Δεν το ανέβασα γιατί απλά γκρινιάζω με ελιτισμό και κόμπλεξ. Διάβασα πολλά αυτές τις ημέρες με κάποια συμφώνησα, με κάποια συγκινήθηκα με κάποια άλλα νεύριασα για το όψιμο ενδιαφέρον και τους βαρύγδουπους τίτλους… Δεν θέλω λοιπόν να γράψω άλλη μια κριτική για έναν άνθρωπο που παλεύει να βγει στο φως και ταρακουνάει ψυχές, καρδιές και μυαλά, μήπως γλιτώσει μισός ακόμη. Το «Γ.Τ.Κ» το ερμήνευσαν ως «Για Την Κουλτούρα», ναι το αναφέρει πολλές φορές μέσα στις ρίμες του… Εγώ επιλέγω την λίγο πιο συναισθηματική οδό και το ερμηνεύω ως «Για Τον Κόσμο», γιατί νομίζω πως πέρα από κάθε κουλτούρα, ο κόσμος, η ζώη, οι πολυκατοικίες και το «το σπίτι δεν είναι σπίτι αν δεν είσαι κι εσύ…. Κι ας έχει θέα στην Ακρόπολη το Airbnb» είναι η τροφή του μυαλού και τις καρδιάς του. Δεν θα βρείτε κομμάτι στην playlist του μήνα γιατί δεν είναι άλμπουμ που μπορεί να απομονωθεί. Θεωρώ πως πρέπει να το ακούσετε με τη φυσική ροή του. Το που, το πως, και το «με ποιον» είναι δική σας υπόθεση. Η μόνη μου παρότρυνση είναι να επιλέξετε σοφά, γιατί τα πράγματα που θα μοιραστείτε ακούγοντας το και ενδεχομένως χωρίς να πείτε λέξη είναι πολύτιμα.
Echo Tides – Στον δρόμο που φύτρωναν φράουλες. Τέταρτος ολοκληρωμένος δίσκος και ο πιο αγαπημένος μου από τα Echo Tides. Ολοκληρωμένος μουσικά με αυτή την υπέροχα υποθάλπουσα post punk αύρα, συνδυασμένη εξαιρετικά με τα φυσικά τύμπανα του Γιώργου Λυγουριώτη και το χαρακτηριστικό μελωδικό μπάσο, τα οποία εναλλάσσονται με bass synths και drum machines. Ωστόσο μέσα στις κατά βάση ηλεκτρονικές συνθέσεις ανακαλύπτεις κατεστραμμένα samples και αυτόν τον αναγεννησιακό ήχο βιολιού, ο οποίος είναι πολύ καλά κρυμμένος, θαμμένος θα έλεγε κάποιος. Αλλά αν αφουγκραστείς προσεκτικά είναι ο λόγος που αυτές οι παραγωγές σε κάνουν να αιωρείσαι. Και κάπου εδώ έρχονται τα φωνητικά της Καλλιόπης Μητροπούλου…. Έχω γράψει κατά καιρούς πως έχουμε πολλά να πάρουμε από την μουσική προσωπικότητα της Καλλιόπης (και της ανθρώπινης το δίχως άλλο) μιας και είναι μια απίστευτα καλλιεργημένη μουσικά γυναίκα. Τονίζω το «μουσικά» και στις δύο περιπτώσεις γιατί και το όργανο που έχει επιλέξει, το βιολί δηλαδή, σε κάνει να καταλαβαίνεις τις ποιότητες της. Ανυπομονώ για το καλλιτεχνικό ξέσπασμα της Καλλιόπης η οποία έχει τη δυνατότητα και είναι ήδη στον δρόμο του να γίνει μια πολύ cool rock star! Για το δίδυμο Pan Pan και Years of Youth δεν έχω πολλά να προσθέσω…. Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση μου τον φετινό Γενάρη για τον δίσκο «Λύκοι στον Άρη». Το βινύλιο έπαιξε τόσο πολύ που το πικάπ χάλασε! Λατρεύω το συναίσθημα του ήχου τους και εδώ τους βλέπω λίγο πιο εξελιγμένους, λίγο πιο απελευθερωμένους και ανανεωμένους χωρίς να χάνουν τον μουσικό πυρήνα τους.
Bipolia – There, I said it: Άκουσα το ντεμπούτο άλμπουμ της Bipolia “There, I said it” μονορούφι. Εκτιμώ πάρα πολύ τους δίσκους που δεν με κουράζουν και δεν επαναλαμβάνονται. Εκτιμώ απεριόριστα τα νέα παιδιά που δημιουργούν κάτι με το μυαλό και την καρδιά τους και δεν μπαίνουν στον εύκολο δρόμο της κονσέρβας. Το γράφω αυτό συχνά για τον Αmalia και χαίρομαι πάρα πολύ που ήρθε η στιγμή να το πω και για ένα ακόμα νέο παιδί της καλλιτεχνικής γενιάς αυτής. Το “There, I said it” είναι ένα πολύ καλοδουλεμένο άλμπουμ και ένα ζηλευτό ντεμπούτο. Ήχος early new wave/post punk, ωμή, spoken word φόρμα, σύνθια, σύνθια παντού και όσο ο δίσκος περνάει από τα γλυκόπικρες συναισθηματικές καταγραφές σε πιο έντονες μουσικές παραγωγές και ωμές παραδοχές για όλα τα τρομακτικό κύματα που βιώνουμε (τουρισμού, υπερκαταναλωτισμού και σκληρότητας) τόσο στα αυτιά μου σμιλεύεται ως ένας δίσκος προδιαγραφών εξωτερικού. Μεγάλο μπράβο στη Bipolia πρωτίστως για την δουλειά που κάνει με τον εαυτό της και έπειτα γι’ αυτό που καταφέρνει να καταγράψει στον ήχο της no matter where…. Είτε αυτό λέγεται Λαμία όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, είτε Λονδίνο όπου πήρε το βάπτισμα του πυρός ως street performer, είτε Ερμού η οποία την τρομάζει αλλά ταυτόχρονα την πυροδοτεί και την χαρίζει σε εμάς. Συνδετικός κρίκος μεταξύ ημών και της Ερμού φυσικά δεν είναι άλλος από τον Ανδρέα Μητρέλη και την Veego Records από την οποία κυκλοφορεί και το βινύλιο της Bipolia σε 250 κόπιες. Κατ’ εμέ ένας δίσκος που αξίζει να μπει στη συλλογή σας.
*Ιnception Playlist
1.Aoris – Do Stars Gaze Back
2. Wharhaus – What Goes Up
3. Blend Mishkin ft. Soul Sugar & Thaliah – Moonlit Letter
4. Ben L’Oncle Soul – Don’t Wanna Fall
5. Angelika Dusk – Deeper Love
6. TURBOFLOW3000 ft. Libys – FOMOFOMOFOMO
7. Xanthi ft. Kalliopi Mitropoulou – Σκοτάδια
8. Echo Tides – Ραντάρ
9. The Bonnie Nettles – Different Sides
10. Mary J. Blige ft. Fabulous – Breathing
Στις ξένες κυκλοφορίες ενθουσιάστηκα με τον νέο δίσκο της Mary J. Blige “Gratitude”, με τον o Tyler, The Creator και το υπέροχο “CHROMAKOPIA” και τον κύριο-κύριο Wharhaus a.k.a. Maarten Devoldere frontman των λατρεμένων Balthazar και το “Karaoke Moon”.
“Wharhaus – Karaoke Moon”: Eπιλέγω να σας μιλήσω μόνο για το Karaoke Moon γιατί από την ημέρα της κυκλοφορίας του, μονοπώλησε τα ακουστικά μου. Ο λόγος όμως που με έκανε να νιώσω όμορφα είναι πως παρά την χαρακτηριστική φωνή και ερμηνεία του Maarten, μέσω της οποίας ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να χαρακτηριστεί το αποτέλεσμα μονότονο, οι παραγωγές είναι πολύ σύγχρονες, διανθισμένες με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία και έναν φρέσκο αέρα χωρίς να χάνεται ο λόγος που θέλεις να ακούσεις τη μουσική του. Βαθιές ερμηνείες, απολογητικοί στίχοι και μια δόση εμμονής που με κάνει να πιστεύω πως αν ο φανταστικός χαρακτήρας του Tζο Γκόλντμπεργκ τραγουδούσε θα είχε αυτή τη φωνή.
