O Jonathan Jeremiah θα μπορούσε να είναι φίλος μου. Ξέρετε από αυτούς που δεν λένε πολλά αλλά που πάντα βρίσκουμε τον τρόπο μας να επικοινωνούμε, κατευνάζοντας εγώ για λίγο την πολυλογία μου, η οποία με βγάζει από την αφανή εσωστρέφεια που με διέπει και κάνοντας αυτοί ένα λίγο πιο εξωστρεφές βήμα προς εμένα βγαίνοντας από την φανερή αμηχανία τους να συνδιαλλαγούν. Γράφοντας αυτό καταλαβαίνω για ακόμη μια φορά πως όλοι δυσκολευόμαστε με κάποιο τρόπο με τον απέναντι μας, φοβούμενοι πόσο διαφορετικοί φαινόμαστε, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε πόσο ίδιοι είμαστε στην ουσία. Πρώτη φορά άκουσα τον Jonathan Jeremiah το 2018 με το κομμάτι “Mountain”! Ήταν το κομμάτι που με έβαλε στον κόσμο του. Χαρακτηριστική γλυκιά μελαγχολική χροιά με γεμάτους αισιοδοξία στίχους. Όχι αυτή την αισιοδοξία που καταλήγει να γίνεται αστεία, αλλά εκείνη που σε εμψυχώνει με κάποιο τρόπο, αν όχι να καταφέρεις το ακατόρθωτο, αλλά τουλάχιστον να το προσπαθήσεις και ας χάσεις. Πολύ θεμιτή και η ήττα και τα διδάγματά της. Θυμάμαι πως δεν είχα προλάβει το shazam, οπότε γκούγκλαρα κλασσικά τους στίχους, πάτησα το play και η εισαγωγή με το χαρακτηριστικό σχεδόν ανέμελο whistling του, μου επιβεβαίωσε πως το είχα βρει. Βέβαια το ότι εγώ τον ανακάλυψα το 2018, δεν σημαίνει πως το άλμπουμ “Good Day” που εμπεριείχε και το single “Mountain” ‘ήταν η πρώτη του δισκογραφική δουλειά.

Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elculture.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ