Ξεκινάω αυτό το κείμενο με την παραδοχή πως αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου κασέτα μέχρι στιγμής! Και η αλήθεια είναι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ για να μην γράψω ένα απλό «Η κασέτα τα σπάει. Πατήστε play»! Όχι φυσικά τονίζοντας τις ναρκισσιστικές τάσεις που έχουμε όλοι οι μουσικογραφιάδες για τις επιλογές μας, αλλά γιατί τα λόγια είναι περιττά που λέει και το λαϊκό άσμα, όταν τόσο ωραίες μουσικές έφτιαξαν το soundtrack του μήνα μου. Βγαίνοντας λιγάκι από το συννεφάκι μου, που έχει μέσα του όλα τα χρώματα του σούρουπου, είδα ακόμα ένα μήνα κατά τον οποίο δεν μας άγγιξε ο ζόφος του άλλου…! Άλλωστε το μέγεθος της πληγής πάντα είναι από μικρό ως ελάχιστο όταν κάτι δεν αφορά εμάς και ίσως αυτό είναι ένα σύγχρονο χαρακτηριστικό του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης που απ’ ό,τι φαίνεται είναι εκεί για να μας θυμίζει την ζωώδη φύση μας. Όλες αυτές τις σκέψεις συνόδευσε η κασέτα του Νοεμβρίου λειτουργώντας ως το δικό μου ένστικτο ψυχικής αυτοσυντήρησης. Εγωιστικό; Μάλλον ναι, αλλά τουλάχιστον ανάλογο με την σκληρότητα αυτού του κόσμου.
Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elculture.gr
