Αυτό το άλμπουμ ανήκει στην κατηγορία «Άλμπουμ που σου κουμπώνουν από τον τίτλο». «Μοναχοπαίδια»! Θυμάμαι να συζητάω γι’ αυτό, μέσα Δεκέμβρη σε ένα καμαρίνι με έναν φίλο, ο οποίος στην δήλωσή μου ότι το 2024 δεν ήταν μια δυνατή χρονιά μου απάντησε με την ερώτηση «Τα μοναχοπαίδια του Ντάντου τα έχεις ακούσει»; Δυστυχώς δεν τα είχα ακούσει τότε και δυστυχώς δεν κατάφερα να τα ακούσω πριν το τέλος του 2024. Αλλά έχω μια θεωρία, η οποία λέει πως η καλή μουσική θα έρθει και θα σε συναντήσει όταν θελήσει η ίδια. Και έτσι έγινε! Τα «Μοναχοπαίδια» ουσιαστικά ήρθαν και με βρήκαν μόνα τους την στιγμή που έπρεπε.
Κανονικό, βιολογικό, μοναχοπαίδι και εγώ η ίδια – από αυτά που μπορούν να κάνουν ολόκληρους διάλογους μόνα τους- πάτησα το play και βρέθηκα να συνδιαλέγομαι με σκέψεις που κουβαλάω χρόνια μέσα μου. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να της λέω και απ’ έξω μου και όποιος αντέξει, άντεξε! Τα «Μοναχοπαίδια» λοιπόν του Ορέστη Ντάντου είναι ένας φανταστικός, σύγχρονος δίσκος. Ηχητικά, φωνητικά, γλωσσολογικά. Ακόμα αν θέλετε και μια καλή ψυχική αντανάκλαση του νέου ανθρώπου που προσπαθεί. Οι ήχοι του περνάν με ευκολία από το ροκ, στο έντεχνο, στο παραδοσιακό και από εκεί στην hip-hop. Στην τελευταία ακολουθεί σε πολύ καλό βαθμό και ο στίχος. Το τονίζω αυτό γιατί δεν άκουγα έναν rap δίσκο και πραγματικά εξεπλάγην θετικά! Αυτό όμως μου με κράτησε σε έναν δίσκο 19 κομματιών, είναι ότι οι εναλλαγές αυτές, δεν τον ξεχείλωσαν, δεν τον έκαναν να χάσει τον προσανατολισμό ή τον παλμό του. Τουναντίον του έδωσαν έναν φοβερά ενδιαφέροντα χαρακτήρα και μια πολύ ζεστή αύρα.
Λίγο πριν την παρουσίασή τους την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου στην Αρχιτεκτονική με επίτιμη καλεσμένη τη Νατάσσα Μποφίλιου, τα «Μοναχοπαίδια» μου είπαν πως πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω με τον Ορέστη και πως έχουμε πολύ όμορφα πράγματα να πούμε. Δεν καθυστέρησα στιγμή και του ζήτησα να μου απαντήσει στις ερωτήσεις μου σαν αυτή η συζήτηση να έγινε σε ένα παγκάκι με δύο μοναχοπαίδια τα οποία μοιράζονται το ίδιο ζευγάρι ακουστικών. Απολαύστε τον!
«Τα δικά μου αδέρφια είναι μοναχοπαίδια»! Είμαι ένα «κανονικό» μοναχοπαίδι. Είσαι και εσύ ένα «κανονικό» μοναχοπαίδι ή ένας άνθρωπος που επιλέγει συνειδητά έναν δικό του τρόπο ζωής;
Είμαι και τα δύο. Είμαι και φυσικό μοναχοπαίδι δεν έχω αδέρφια δηλαδή, αλλά είμαι και το μοναχοπαίδι του δίσκου που ψάχνει να βρει τον δικό του τρόπο να ζήσει χωρίς να παίρνει έτοιμες λύσεις και έτοιμο πλαίσιο ζωής.
19 κομμάτια! Σπάνια ακούς έναν τόσο μεγάλο δίσκο πια… Καταλαβαίνω πως λογικά δεν γράφτηκε σε μια συγκεκριμένη περίοδο και ότι ήταν συναισθήματα και σκέψεις χρόνων.
Ο βασικός κορμός του δίσκου γράφτηκε την ίδια περίοδο για αυτό και υπάρχει μία αίσθηση ενιαίας σύλληψης. «Χώρεσαν» όμως και κομμάτια που ήταν παλαιότερων ετών αλλά ένιωσα ότι μπορούν να μπουν εμβόλιμα σε διάφορα σημεία.
Θα το πω όπως το σκέφτηκα «Κοίτα να δεις που ο Ντάντος χώνει ρίμες». Πώς προέκυψε η hip-hop στο φάσμα του ήχου σου;
Ήδη από το «Θα πάω όταν γουστάρω» του 2009 για κάποιο παράξενο λόγο μου είχε βγει να ραπάρω όχι με την έννοια που το καταλαβαίνει η κοινότητα του hip hop αλλά με έναν τελείως δικό μου τρόπο. Αυτό ξαναεμφανίστηκε στο «Μια και έξω» και στο «Γιατί είναι Σάββατο» αλλά και στο «Σινανάι» ως συνθετική λειτουργία. Στον συγκεκριμένο δίσκο υπήρξε ένας μεγάλος πυρήνας τραγουδιών που «χιπχοπίζουν» γιατί δεν μπορείς να πεις ότι είναι καθαρό χιπ χοπ με την έννοια που το αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι που ασχολούνται μόνο με αυτό το είδος. Ο λόγος που προκύπτει κάτι τέτοιο είναι ότι είμαι πολυλογάς στον στίχο ορισμένες φορές, δηλαδή θέλω να πω πολλά πράγματα μέσα στο ίδιο τραγούδι και αφήνομαι στη ροή χωρίς να το πολύ-αναλύω. Αυτή η αυτόματη γραφή ας πούμε και η πιο συνειρμική καταγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων έχει οδηγήσει σε τέτοιου είδους τραγούδια.
Έχεις καταλάβει ποιο είναι το όριο μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας;
Μοναξιά είναι η απομόνωση, η οποία όμως λειτουργεί αρνητικά στο άτομο, του είναι βάρος. Μοναχικότητα είναι η ανάγκη απομόνωσης, η οποία όμως είναι επιλογή του ανθρώπου και λειτουργεί ευεργετικά και δημιουργικά. Τη μοναχικότητα τη χρειαζόμαστε έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε, να κάνουμε την απαραίτητη ενδοσκόπηση, κάτι που δεν γίνεται παρέα με άλλους.
Πάντως αυτό που με τρομάζει στον σύγχρονο κόσμο είναι το πόσο καλοί είμαστε όλοι με τον τρόπο μας στο να καλύπτουμε την μοναξιά μας.
Είναι μία εποχή που προάγει τον ατομισμό και την προσωπική οπτική του καθενός. Είναι μία εποχή που παντού σου λένε ότι πρέπει να κοιτάξεις στις δικές σου ανάγκες, να δεις πώς θα ζήσεις εσύ τη ζωή σου αλλά με έναν τρόπο που θεωρώ ότι είναι πολλές φορές άρρωστα εγωκεντρικός και αντικοινωνικός. Τα μοναχοπαίδια τα δικά μου δεν θέλουν να ζήσουν μόνα τους. Ψάχνουν να βρουν τα άλλα μοναχοπαίδια για να ζήσουν καλύτερα μαζί τους. Έχει ενοχοποιηθεί τόσο πολύ η ανάγκη για τον άλλον όπου όλοι προσπαθούν να περάσουνε μία εικόνα ατομικής πλήρωσης και ολοκλήρωσης όπου κανένας δεν χρειάζεται κανέναν. Όλοι προσπαθούν να έχουν μία προς τα έξω εικόνα του χαρούμενου, του ευτυχισμένου, του επιτυχημένου και του αυτάρκη. Δεν είμαστε αυτάρκεις. Είμαστε ελλιπή πλάσματα που έχουμε ανάγκη τους άλλους.
Αφιερώνεις αυτόν τον δίσκο στους «απόκληρους» που έχουν ανάγκη να βρουν τη δική τους οικογένεια χωρίς να πρέπει να αλλάξουν. Σκληρό το να πρέπει να αλλάξεις για να αγαπηθείς ε;
Είναι μία δύσκολη διαδικασία να βρεις μέχρι που μπορείς να κάνεις υποχώρηση να αλλάξεις προκειμένου να γίνεσαι αποδεκτός και που θα πρέπει να σταθείς στην αλήθεια σου πιστός και να πεις ότι εγώ είμαι έτσι και σε όποιον αρέσω. Για αυτό και οι έφηβοι όπου η ανάγκη τους να αγαπηθούν είναι τόσο μεγάλη, χάνουν τον εαυτό τους και κάνουν τα πάντα για να γίνονται αποδεκτοί από την κοινότητά τους. Μεγαλώνοντας μπορείς να σταθείς πιο γενναία απέναντι στο ποιος πραγματικά είσαι και βγαίνοντας έξω να δηλώσεις την ταυτότητά σου και να ψάξεις να βρεις τους ανθρώπους που πραγματικά θα μπορούσαν να σε αγαπήσουν για αυτό που είσαι. Πάνω σε αυτό, θυμήθηκα τώρα τον καταπληκτικό στίχο στο “fake plastic trees” των Radiohead, “if I could be who you wanted, all the time..”.
Και από την άλλη το ρήμα «αλλάζω» δεν είναι η φυσική ροή της εξέλιξης και καθόλα λυτρωτικό; Τι διαφορά υπάρχει σε αυτή την ίδια λέξη από συνθήκη σε συνθήκη;
Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν στην πραγματικότητα τη βάση αυτού που είναι. Εγώ όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, οι βασικές μου λειτουργίες είναι ίδιες. Αυτό όμως που μπορείς να αλλάξεις και είναι πραγματικά καταλυτική αλλαγή μες στη ζωή σου είναι το πώς διαχειρίζεσαι αυτό που καταλαβαίνεις ότι είσαι κι εκεί είναι όλο το μυστικό που κάνει τη μεγάλη διαφορά για το πώς θα ζήσεις. Όσο καλύτερα κατανοείς το ποιος είσαι τόσο καλύτερα μπορείς να διαχειριστείς τον κόσμο γύρω σου, τις επιλογές σου έτσι ώστε να ζήσεις πιο πιστός σε αυτό που είναι η ρίζα σου. Το να παλεύεις να αλλάξεις το ποιος είσαι δομικά, μόνο δυστυχία φέρνει.
«Όλοι οι μόνοι σας ελάτε μαζί μου»! Καλείς όλους τους «μόνους» να έρθουν μαζί σου; Τι εύχεσαι ή τι προσδοκάς ότι θα δημιουργήσει αυτή η ένωση;
Η κρυφή ελπίδα αυτού του δίσκου είναι ότι όλοι αυτοί οι παράξενοι μοναχικοί, αυτοί οι γενναίοι ιδεολόγοι της πραγματικής τους ταυτότητας θα βρεθούν μεταξύ τους και θα πάψουν να είναι πια μόνοι τους. Θα μπορούσαν να φτιάξουν επιτέλους τη δική τους μεγάλη οικογένεια μοναχοπαιδιών.
Info
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου – Αρχιτεκτονική live stage
Επίτιμο μοναχοπαίδι της βραδιάς η Νατάσσα Μποφίλιου
Ώρα έναρξης: 21.30
Προπώληση εισιτηρίων εδώ
