Big Nose Attack: 10+1 χρόνια γεμάτα ταξίδια, σουρεαλιστικές ιστορίες και μποέμικα riffs που μπλέκουν με blues, soul και funk ρυθμούς

Από την στιγμή που άρχισα να μελετώ την υπόθεση της μπαντάρας των Big Nose Attack νιώθω σαν δευτεραγωνίστρια σε meme, με το μυαλό μου να παίρνει τον πρώτο ρόλο και να με προστάζει ακολουθώντας την αυτοσαρκαστική διάθεση που υπάρχει στις αύρες του Boogieman αλλά και του Little Tonie. Προσπαθώ να το παρακάμψω και να οδηγήσω τις σκέψεις μου όπου θέλω εγώ. Μα γιατί θεωρούν πως η μουσική τους δεν αφορά πια κανέναν αφού κάθε φορά που θα ακούσεις την πρώτη νότα από το “I Gotta Luv U” ξέρεις ότι μπαίνεις σε έναν δρόμο που οφείλεις να απολαύσεις; Επίσης από πότε τα Blues, η soul και η funk θεωρούνται ξεχασμένες και παλιομοδίτικες, ειδικά όταν μπλέκουν με μποέμικα rock riffs αλλά και φωνητικά που σε κάνουν να μην έχεις καμία επιλογή ακούγοντας το “All The Time”, ”Drunk and Gibberish” το “Black Hat Man”. Δέκα χρόνια και κάτι συμπληρώθηκαν από την πρώτη επίσημη ομώνυμη δισκογραφική τους δουλειά, η οποία επανακυκλοφορεί σε deluxe έκδοση κόκκινου βινυλίου από την United We Fly και από τότε κάθε φορά που το όνομα τους εμφανίζεται στις κυκλοφορίες ξέρεις ότι κάτι πολύ καλό και διόλου ξεπερασμένο θα κάνει επίθεση από το ηχείο σου. Kάπου εκεί το μυαλό μου βρίσκει ευκαιρία και ξεσπαθώνει: «Ωχ θα αρχίσεις τις αναδρομές πάλι; Μην διανοηθείς να αναφέρεις το “Yeah! (That Girl)” ή το“Down With Me”. Έλα τώρα σιγά μην πεις και για το άλμπουμ “Deader Than Disco”, αφού το λέει και ο τίτλος! Τι; Περιέχει 8/8 διαμάντια; Και; Οι τύποι τα γράφουν στο Μπραχάμι στον κάτω όροφο από την μαμά τους. Για όνομα! Ωχ! Ποιες ευρωπαϊκές περιοδείες μωρέ και ποιους Black Keys και Black Angels και Resistance και Fuzztastic και Fuzztones και Blue Oyster σιγά όλοι τα κάνουν αυτά».

Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elculture.gr