8:10 το πρωί. Σταθμός μετρό και στα ακουστικά η «Ανισόπεδη Ντίσκο» του Pan Pan. Κοιτώντας τις κυλιόμενες σκάλες όλο αυτό αρχίζει να αποκτά μια χωροταξική υπόσταση όσο η φωνή της Καλλιόπης Μητροπούλου με παροτρύνει να βρω τον εαυτό μου σε αυτό το συναισθηματικό rollercoaster των καιρών. O λίγο πιο συναισθηματικός αλγόριθμος του Spotify με πηγαίνει σε μια αιθέρια σύνθεση. Αρχίζω να νευριάζω γιατί με έχει βγάλει άτσαλα από την πρωινή ακουστική ρουτίνα, ψάχνω την τσέπη μου τσαντισμένα, τα καλώδια από τα ακουστικά έχουν μπερδευτεί με την ζώνη του μπουφάν αλλά ταυτόχρονα όλη η σπασμωδικότητα του νου μου αρχίζει να κατευνάζεται από τη μελωδία που κυλά. Καταφέρνω να βγάλω το κινητό από την τσέπη και να δω πως αυτή η απόκοσμη μελωδία που προσπαθεί να απαλύνει την πρωινή αντίσταση για την έξοδο από το γνώριμο, από το οικείο, ανήκει στη φωνή που με έπειθε λίγα λεπτά πριν πως σε αυτή την ανισόπεδη πραγματικότητα είμαστε όλ@ μαζί. Νευριάζω γιατί νευρίασα με την ολιγόλεπτη στενομυαλιά μου (ινσεψιον) και βάζω από την αρχή το “KOTO” όσο οι κυλιόμενες με βγάζουν στον ήλιο.
Συνεχίστε την ανάγνωση στo www.elculture.gr
