Συγκρούστηκα μετωπικά με την μουσική οντότητα των Fundracar. Οι πρώτες νότες του «Αμανίτα» δημιούργησαν στο μυαλό μου αυτά τα αστεράκια, την ζάλη και το παραπάτημα των πρωταγωνιστών κόμικς της δεκαετίας του ’80, με όλα αυτά τα ζωηρά χρώματα και την εν είδει σουρεαλιστική βία που απεικόνιζαν οι σελίδες τους. Αναρωτιέμαι πώς μετά από αυτή τη σύγκρουση με την καθαρότητα της μουσικής τους μπορεί κάποι@ να βγει ίδι@; Αν συνεχίζει δηλαδή να ακούει με σκεπτικισμό και παρωπίδες κάτι που το παίρνει από την comfort zone του, την οποία έχει ευλαβικά χτίσει και όσο ίπταται περιπλανώμεν@ το αφήνει πάνω σε ένα τεράστιο ηχοσύννεφο, που όσο ξένο του φαίνεται, τόσο εθιστικά οικείο γίνεται στην πορεία.

Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elculture.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ