Έχω αρχίσει με απόλυτα συνειδητό τρόπο να σπάω τις ακουστικές μου comfort zones όσο και αν το μυαλό μου είναι εθισμένο σε λούπες, beats, scratches, pop φωνητικά και catchy κιθαριστικά riffs που σε μαγνητίζουν άμεσα. Είναι μια μορφή αποσυμπίεσης η δημιουργία ακουστικής ρουτίνας γιατί επιστρέφεις σε ένα ασφαλές μέρος. Όταν όμως η ασφάλεια σπάει, κάπως έτσι κατακτάς ένα ψήγμα ουσιαστικής ελευθερίας μέσω του μεγαλείου της μουσικής. Χωρίς τίτλους, σημειώσεις και μικρά γράμματα που πάντα είναι εκεί για να σε αποπροσανατολίζουν αντί να σε καθοδηγούν. Γράφω για το μεγαλείο της μουσικής και σκέφτομαι πόσο υπεράνω του ανθρώπινου είναι και ας είναι φτιαγμένη από άνθρωπο. Με έναν μαγικό τρόπο βρίσκει τον δρόμο της για την αθανασία. Και αν ακολουθούσαμε την πορεία της, λέτε να φτάναμε και εμείς κάπου; Έστω λίγο πιο ψηλά από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Τις σκέψεις μου αυτές συνοδεύει το “Τora” του Πέτρου Κλαμπάνη που ανοίγει εξαιρετικά την τελευταία του δουλειά με τίτλο “Tora Collective”.

Συνεχίστε την ανάγνωση στo www.elculture.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ