Σάββατο βράδυ και εγώ περιμένω στην ουρά για ένα ακόμα live στο Gagarin. Φωνές, γέλια, διαφημιστικά φυλλάδια, παρέες που συζητούν τα νέα μιας ολόκληρης εβδομάδας μέχρι να μπουν μέσα και ο χώρος να τους χαρίσει απλόχερα αυτή τη σχεδόν εκστατική αποσυμπίεση. Μια από αυτούς και εγώ. Ένα αμάξι περνάει εκνευριστικά αργά από το αντίθετο ρεύμα, έχει τόσο δυνατά φώτα που με τυφλώνει. Ενώ γκρινιάζω για την ταλαιπωρία που υπέστη ο αμφιβληστροειδής μου, ερήμην του, τα μάτια μου πέφτουν στο σύνθημα του τοίχου απέναντί μου. Λεπτά μαύρα γράμματα, άναρχα αλλά υπολογισμένα με μαθηματική ακρίβεια για να χωρέσουν στον στενόμακρο καμβά από μπετό γράφουν: «Το λούκι είναι ιδέα κ’ η ιδέα δεν πεθαίνει| ΔΠΘ| RIP | 2/6/22». Μούδιασμα. Κοιτάζω τον ουρανό και μονολογώ «Ρε Μιχάλη αξίζει να πεθάνουμε για την ιδέα»; Κρατάω τα μάτια μου καρφωμένα μήπως κάποιο κρυφό μήνυμα έρθει από κάπου εκεί ψηλά. Τίποτα. Το μυαλό μου επιστρέφει ξενερωμένο στη Λιοσίων. Σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να του είχα κάνει αυτή την ερώτηση και ας ήξερα εκ προοιμίου την απάντηση. Μα το βασικότερο όλων; Ο χρόνος που θα χρησιμοποιούσα σε αυτό το κείμενο να ήταν ο ενεστώτας. «Παρών» λέω και τσιμπάω το χέρι μου για να ζωντανέψω το πιο άπιαστο πράγμα. Το «τώρα» της αιωνιότητας του καθενός μας.

Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elcultrue.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ