Αν η μουσική τους ήταν άνθρωπος θα τον παρομοίαζες με αυτούς τους δύσκολους. Δύσκολους με τον εαυτό τους αλλά με μια απέραντη γλύκα στο βλέμμα τους και έπειτα στο φιλί τους. Σίγουρα φέρνετε κάποι@ στο μυαλό σας, ίσως είστε ένας από τους σκληρούς με τον εαυτό σας. Αλλά ποιος από εμάς δεν είναι; Τα τελευταία βράδια όσο ετοίμαζα την συνέντευξη των Usurum έπιασα τον μυαλό μου να αναζητά τη μουσική τους, για να δημιουργήσει μια ασφαλή συνθήκη που θα τον ξεκουράσει και θα τον αφήσει σχεδόν ανενεργό για επτάμισι περίπου ώρες. Η τυχαία ροή από τα δημοφιλέστερα κομμάτια στο Spotify ξεκινάει με την «Ρότα» από την τελευταία τους ολοκληρωμένη δουλειά το «Ασανσέρ» και με πηγαίνει στο «Σ’ ονειρεύτηκα» στο τραγούδι με το οποίο μου συστήθηκαν το 2018 από το άλμπουμ τους «Μη & Δεν» και κατάφεραν να με κρατήσουν από το «Άκου» ως την «Προσευχή» χωρίς να με κουράσουν. Η τυχαία αναπαραγωγή σταματάει και θυμάμαι πως έχουν μελοποιήσει Καβάφη ανατρέχω στην πρώτη τους δουλειά δέκα χρόνια πίσω. 2013, ομότιτλο άλμπουμ και ο Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, φτιάχνει την πανοπλία του πάνω στις νότες τους. Και από εκεί ξανά μπροστά στο 2017 και στο «Δίκαιο του Πειρασμού», όπου «Η Στιγμή» και το «Δάσος» σε στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου έχοντας δίπλα τους την πράσινη καρδούλα μου υποδηλώνουν πως ήταν στα αγαπημένα μου από τότε που τα είχα πρωτακούσει.

Συνεχίστε την ανάγνωση στο www.elculture.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ