Gizmo Varillas! Παιδεύω πολύ το μυαλό μου να μου ανασύρει στη μνήμη πότε ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική του. Σίγουρα έχω χάσει το φοβερό ντεμπούτο άλμπουμ του το 2017. Ανοίγω το Spotify μήπως και έχω αποθηκεύσει κάποιο κομμάτι που δεν θυμάμαι καν ότι έχω ακούσει. Χμ… Αναρωτιέστε πως γίνεται ε; Και όμως μου συνέβη πολύ πρόσφατα σας ομολογώ. Ψαχουλεύω λοιπόν την δισκογραφία του και εννοείται πατάω play στο “El Dorado” το πρώτο του ολοκληρωμένο δίσκο. Αμέσως αντιλαμβάνομαι πως καμία σημασία δεν έχει το πότε τον ανακάλυψα, αφού κάθε φορά μου δημιουργεί αυτό το συναίσθημα της ευφορίας που μόνο η λιακάδα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις. Κανένα αποθηκευμένο κομμάτι και παραδέχομαι στον εαυτό μου πως τελικά, αφορμή για να πατήσω το play ήταν η συνεργασία του με τον Seba Campos στο κομμάτι “Lluvia” έναν χρόνο πριν. Όσο αυτή η αίσθηση της κυριακάτικης λιακάδας δίπλα στη θάλασσα συνεχίζετε, το μυαλό μου, μου φωνάζει: “Όχι-όχι! Μα και κάπου αλλού το έχεις δει αυτό το όνομα”! Τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο και μέσα στην πληροφορία ότι είναι το opening act του Jack Savoretti 20 του μηνός στο Θέατρο του Λυκαβηττού, θυμάμαι πώς έχει συνεργαστεί μαζί του για το φανταστικό κομμάτι “Calling Me Back To You” από τον δίσκο “Εuropiana”! Αναζητώ πληροφορίες αν και με έχει κερδίσει από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Τον καταλαβαίνεις τον άνθρωπο από την μουσική που φτιάχνει. Πόσο καλά κρύβει τα σκοτάδια του, πόσο τα πολεμάει, πότε τα αφήνει στην επιφάνεια για να γιατρευτεί μαζί με τον διπλανό του και πότε για να συνεχίσει να πληγώνει και να πληγώνεται.
Γεννημένος λοιπόν το 1990, μισός Ισπανός και μισός Βρετανός, γεννήθηκε στην Ισπανία και μεγάλωσε στην Ουαλία. Eίναι πολυοργανίστας έπαιξε όλα τα όργανα, έκανε παραγωγή και ενορχήστρωση μόνος του στο ντεμπούτο άλμπουμ του “El Dorado”! O δίσκος έμελλε να γίνει ένας από τους δίσκους της χρονιάς και το ομότιτλο κομμάτι “El Dorado” να εξασφαλίσει μια θέση στην μουσική συλλογή του Café Del Mar XXV. Η πορεία του μας έδωσε άλλα δύο ολοκληρωμένα άλμπουμ το “Dreaming Of Better Days” και το “Out Of The Darkness”, που κινούνται ακριβώς στο ίδιο sunshine pop μονοπάτι, είτε με ισπανόφωνο στίχο, είτε με αγγλόφωνο, κερδίζοντας την αποδοχή κοινού και κριτικών. Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία ανοίγει ένα συναρπαστικό νέο κεφάλαιο στην καριέρα του Gizmo, το οποίο αντανακλά μια εποχή σημαντικών μετασχηματισμών τόσο προσωπικών όσο και επαγγελματικών. Βλέποντας τους αριθμούς στις ψηφιακές πλατφόρμες να εκτοξεύονται από κάποιες χιλιάδες σε 100.000.000, έγινε viral επιτυχία και Νο1 τάση στο Instagram, πλησίασε τους 3.000.000 μηνιαίους ακροατές στο Spotify, γιόρτασε τα τριάντα του, παντρεύτηκε, μετακόμισε στο Μπράιτον, αγόρασε το πρώτο του σπίτι, και έζησε την απώλεια του πατέρα του.
Λίγο πριν το live του Λυκαβηττού στις 20 Σεπτεμβρίου, όπου θα απολαύσω και τον Jack Savoretti και τον Gizmo Varillas, έκανα μια πολύ όμορφη κουβέντα μαζί του, μέσα στην οποία μοιράζεται μαζί μου τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του για όλα και τον ευχαριστώ από καρδιάς. Απολαύστε τον!
Η μουσική σου με κάνει να νιώθω σαν μια ζεστή ακτίνα του ήλιου και με κρατά να σκέφτομαι ότι η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από το φως. Θα ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω: Ποιος είναι ο δικός σου «σκοπός» σε αυτόν τον κόσμο;
Ο σκοπός μου είναι βαθιά ριζωμένος στη δημιουργικότητα, την αυτοέκφραση και τη σύνδεση με τη φύση, τις διαφορετικές κουλτούρες και τους ανθρώπους. Ο σκοπός μου είναι να δημιουργώ, και μέσα από αυτό κατανοώ καλύτερα τον κόσμο και τον εαυτό μου. Η τέχνη μου είναι απλά μια αντανάκλαση του εαυτού μου, του τρόπου που σκέφτομαι και βλέπω τον κόσμο. Έτσι, όποιος ακούει τη μουσική μου παίρνει μια ματιά στον κόσμο μου και στο πώς τον επεξεργάζομαι. Είναι σημαντικό για μένα να είμαι αληθινός και ειλικρινής σε αυτό που κάνω, και γι’ αυτό μπορώ να ζω πλήρως, γνωρίζοντας ότι αυτό που κάνω είναι η πιο καθαρή μορφή του εαυτού μου. Από εκεί και πέρα, η μουσική μου επιτρέπει να ταξιδεύω και τα ταξίδια μου δίνουν την ευκαιρία να συνδεθώ με άλλους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αυτό που με εμπνέει περισσότερο είναι η εύρεση της ψυχικής ηρεμίας και η σύνδεση με τη φύση. Επίσης, με γοητεύουν οι υφές των διαφορετικών υλικών όταν παίζω όργανα, από το μέταλλο μέχρι το ξύλο, από τις χορδές μέχρι το τύμπανο. Για μένα, η παραγωγή και η σύνθεση μουσικής είναι σαν τη ζωγραφική· κάθε ήχος προσθέτει ένα νέο χρώμα και υφή. Η εξερεύνηση αυτών των εννοιών δίνει στη ζωή μου νόημα. Με την πάροδο του χρόνου, συνειδητοποίησα ότι μέσα από τη δουλειά μου μπορώ να κάνω τη διαφορά, όχι μόνο στη δική μου ζωή αλλά και στις ζωές άλλων. Έτσι, όπως λες, με πολλούς τρόπους, η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από το φως και τη θεραπεία. Αυτό αγαπώ στη μουσική.
Μπορείς να αναφέρεις πέντε «προσωπικά μέρη» που θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα του τραγουδιού σου “Where Is The Love”;
- Το πρώτο μέρος που μου έρχεται στο μυαλό είναι σε μια ζωντανή συναυλία. Το να βλέπεις ανθρώπους από διαφορετικές ηλικίες, εθνικότητες και φύλα στον ίδιο χώρο είναι πολύ δυνατό. Είναι μια σπάνια στιγμή όπου τίποτα άλλο δεν έχει σημασία στον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή, είμαστε όλοι ενωμένοι και ταξιδεύουμε μαζί. Η μουσική έχει αυτή τη δύναμη.
- Το δεύτερο μέρος είναι σε ένα κάμπινγκ με φίλους και οικογένεια. Μερικές φορές, η απλή απόδραση από την πόλη είναι αρκετή για να καθαρίσει το μυαλό σου. Η επανασύνδεση με τη γη και η καλλιέργεια στενών φιλιών είναι ουσιαστική.
- Το τρίτο μέρος θα ήταν ένα ήσυχο δάσος. Στιγμές περισυλλογής: Μερικές φορές, η αγάπη βρίσκεται σε ήσυχες στιγμές ενδοσκόπησης ή όταν είμαστε περιτριγυρισμένοι από τη φύση, όπου συνδεόμαστε με τα συναισθήματα και τις φιλοδοξίες μας, κερδίζοντας σαφήνεια για το τι πραγματικά έχει σημασία.
- Το τέταρτο μέρος είναι να κάθομαι δίπλα σε μια φωτιά με τα δύο μου σκυλιά. Ο μαγικός δεσμός που έχουμε με τα ζώα είναι πραγματικά ξεχωριστός. Δείχνει ότι οι άνθρωποι έχουν βαθιά ικανότητα για αγάπη και αυτό αποτελεί υπέροχη υπενθύμιση.
- Το πέμπτο μέρος είναι η συνάντηση με νέους ανθρώπους ενώ ταξιδεύω σε μια νέα χώρα. Η συνάντηση με εντελώς άγνωστους ανθρώπους και η μοιρασιά μιας αυθεντικής στιγμής μπορεί να είναι μια καθαρή υπενθύμιση της κοινής μας ανθρωπιάς.
Τι γίνεται με την αλλαγή; Έχεις περάσει πολλά πρόσφατα – όπως θα μπορούσε να πει κάποιος. Αγκαλιάζεις τη δύναμη της αλλαγής στη ζωή σου;
Έζησα στο Λονδίνο για μια δεκαετία, πιστεύοντας ότι ήταν το καλύτερο μέρος για να κυνηγήσω τη μουσική μου καριέρα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ένιωσα τόσο εξαντλημένος που δεν μπορούσα πλέον να συμβιβαστώ με το να μένω εκεί. Βρέθηκα μπροστά σε μια δύσκολη απόφαση: αν η μετακόμιση ήταν η σωστή επιλογή, δεδομένης της επιθυμίας μου να συνεχίσω τη μουσική μου καριέρα. Το να μείνω εκεί θα το ένιωθα καταναγκαστικό, δεν θα ήμουν ευτυχισμένος και δεν θα είχα δημιουργήσει το ίδιο άλμπουμ που δημιούργησα αφού μετακόμισα στο Μπράιτον. Αυτή η εμπειρία ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι πρέπει να αγκαλιάζουμε την αλλαγή. Αν την αντισταθούμε, κινδυνεύουμε να γίνουμε πικρόχολοι, θυμωμένοι ή απογοητευμένοι. Όσοι προσαρμόζονται και παραμένουν ανοιχτοί στην αλλαγή τείνουν να είναι πιο ευτυχισμένοι. Η ζωή εξελίσσεται συνεχώς, προχωρά πάντα μπροστά, και δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγουμε. Επομένως, είναι απαραίτητο να αντιμετωπίζουμε την αλλαγή κατάματα και να πηγαίνουμε με τη ροή. Είναι μια πολύ πιο υγιής προσέγγιση.
Θα ήθελα πραγματικά να μάθω -αν θες να μοιραστείς με μένα και τους αναγνώστες- την ιστορία πίσω από το τραγούδι “No War” και το μαγικό πλάσμα που ονομάζεται Yoko Ono! Πάντα τη σκέφτομαι σαν μια μυθική φιγούρα. Υπάρχει πραγματικά;
Το τραγούδι ξεκίνησε με τον στίχο: «Έχω δει τα μάτια του διαβόλου, γιε μου». Μου ήρθε αυθόρμητα, μαζί με τη μελωδία, και άγγιξε κάτι μέσα μου· απλά μου φάνηκε σωστό. Ο στίχος ήταν ασυνήθιστος για μένα, κάτι που δεν θα έγραφα συνειδητά, οπότε ήξερα ότι ήταν ξεχωριστός και χρειαζόταν μια διαφορετική προσέγγιση. Αργότερα, εμφανίστηκε η μελωδία «όχι, όχι, όχι, όχι πόλεμος» και το θέμα του τραγουδιού έγινε ξεκάθαρο. Εκείνη την εποχή, έπεσα πάνω στη συνέντευξη του John Lennon στο BBC το 1968, όπου είπε «Νομίζω ότι η κοινωνία μας διοικείται από παράφρονες ανθρώπους για παράφρονες στόχους… από μανιακούς για μανιακούς σκοπούς… Νομίζω ότι όλοι είναι τρελοί». Και με εντυπωσίασε πώς τα λόγια του ήταν ακόμα επίκαιρα. Ήθελα πραγματικά να προσθέσω αυτή την ατάκα στο τραγούδι, έτσι η ομάδα μου επικοινώνησε με την ομάδα της Yoko Ono. Αν και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τη συναντήσω ή να μιλήσω απευθείας μαζί της, είναι σαν να μην είναι από αυτόν τον κόσμο. Της άρεσε το τραγούδι και η χρήση της φράσης του Lennon, κάτι που για μένα ήταν μια μεγάλη επιβεβαίωση εκείνη την εποχή. Ήμουν μόλις στην αρχή της σόλο καριέρας μου, οπότε ήταν μια σημαντική στιγμή. Τη θεωρώ απίστευτα γενναιόδωρη που άκουσε το τραγούδι και μου έδωσε αυτή την ευκαιρία.
Παίζεις πολλά μουσικά όργανα, και το κάνεις να φαίνεται τόσο εύκολο. Πώς ξεκίνησαν όλα, και ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα στην ηλικία των 10 ετών και άρχισα να γράφω τραγούδια σε μπάντες όταν ήμουν έφηβος. Μετά το σχολείο, ηχογραφούσα ντέμο στο σπίτι, αν και κυρίως βασίζονταν στην κιθάρα. Στα 20 μου άρχισα να ενσωματώνω κρουστά και ήχους σε αυτές τις ηχογραφήσεις. Τελικά πρόσθεσα μπάσο για να συμπληρώσω τις χαμηλές συχνότητες, και μετά ήρθαν τα πλήκτρα και τα ντραμς. Χρησιμοποιώ αυτά τα όργανα για να δημιουργώ διαφορετικές υφές και ήχους, όπως ένας ζωγράφος με μια παλέτα χρωμάτων. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν παραδοσιακό ντράμερ ή μπασίστα· απλά χτυπάω τα τύμπανα και παίζω τις χορδές του μπάσου για να δημιουργήσω μουσική. Στην πραγματικότητα, δεν με βλέπω ως συμβατικό μουσικό σε κανένα από αυτά που κάνω. Χωρίς επίσημη εκπαίδευση, όλα όσα κάνω είναι διαισθητικά, καθοδηγούμενα από την αγάπη μου για τη μουσική και το να μαθαίνω με το αυτί ή παίζοντας με άλλους μουσικούς.
Το τραγούδι σου “Summer Rain” έγινε viral εννιά χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Θα ήθελα να ακούσω τις σκέψεις σου για αυτή τη νέα εποχή της μουσικής μέσω των social media και των πλατφορμών streaming.
Η επιτυχία του “Summer Rain” ήταν εντελώς οργανική, κάτι πάνω στο οποίο δεν είχα καθόλου έλεγχο, εκτός από το ότι έγραψα το τραγούδι. Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να χρησιμοποιούν τη μουσική σου απλά επειδή τους αρέσει, αυτό είναι το καλύτερο είδος αλληλεπίδρασης μέσω των social media. Προτιμώ όταν αυτό συμβαίνει φυσικά.
Τα social media, όπως και πολλά άλλα πράγματα, έχουν τις καλές και τις κακές πλευρές τους. Πιστεύω ότι υπάρχουν τρόποι να τα χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου χωρίς να γίνεσαι απλά δημιουργός περιεχομένου. Ως καλλιτέχνες, θέλουμε η εστίασή μας να είναι στη δημιουργία τέχνης, όχι σε αναρτήσεις στα social media, οπότε μπορεί να είναι δύσκολο να υιοθετήσουμε αυτή τη νοοτροπία. Έχω βιώσει αυτή τη δυσκολία προσωπικά και συνεχίζω να παλεύω με αυτό. Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι να το παρακάμψεις, όπως το να τεκμηριώνεις τη δημιουργική διαδικασία, να δείχνεις στους ανθρώπους πώς δουλεύεις, τι κάνεις και πώς το κάνεις. Αυτό το είδος περιεχομένου είναι πραγματικά ενδιαφέρον.
Συχνά ρωτάω τον εαυτό μου: «Τι θα ήθελα να δω από τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη; Τι θα μου φαινόταν ενδιαφέρον;» Αυτό συνήθως είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης. Αν ξοδεύουμε το 90% του χρόνου μας δημιουργώντας περιεχόμενο για τα social media απλά για να κερδίσουμε ακόλουθους, παραμελούμε την τέχνη μας, οπότε είναι σημαντικό να βρούμε μια ισορροπία. Οι πλατφόρμες streaming έχουν τις δικές τους προκλήσεις. Η συμβουλή μου είναι να παραμένεις πιστός στον εαυτό σου και να κυκλοφορείς την καλύτερη μουσική που μπορείς. Να είσαι συνεπής και με τη σωστή ομάδα που πιστεύει στη δουλειά σου, μπορεί τελικά να αποκτήσεις δυναμική. Ακόμα κι αν φαίνεται μάταιο στην αρχή, αν χρειαστεί να περάσουν εννέα χρόνια για να φτάσει η μουσική σου στο κοινό, αυτή η αναμονή θα αξίζει γιατί σε βρήκαν.
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου από το πρώτο σου άλμπουμ μέχρι το τελευταίο EP, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και των ακυκλοφόρητων ήχων και στίχων στο αρχείο σου; Ποιες διαφορές παρατηρείς, τόσο μουσικά όσο και πνευματικά;
Για μένα, υπάρχει μια σημαντική διαφορά. Είμαι πολύ πιο σίγουρος για το ποιος είμαι ως άτομο, και ως καλλιτέχνης έχω βρει τη φωνή μου. Πιστεύω ότι αυτή η αυτοπεποίθηση αντικατοπτρίζεται στη μουσική μου. Όταν μόλις ξεκινούσα, υπήρχε πολύς πειραματισμός, πιθανώς παρόμοιος με το τώρα, αλλά δεν είχα το ιστορικό ή την κατανόηση του ποιος ήμουν. Ανακάλυπτα τον εαυτό μου μέσα από τη δουλειά μου. Είναι όμορφο το πώς η σύνθεση τραγουδιών μου επέτρεψε να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου. Με κάθε άλμπουμ, φαίνεται ότι αποκαλύπτω μια νέα πλευρά της προσωπικότητάς μου που δεν ήξερα πριν. Βρίσκω ότι τόσο η πρώιμη δουλειά μου όσο και η τωρινή μου μουσική είναι συνδεδεμένες, γι’ αυτό εκτιμώ το ότι παρέμεινα αληθινός στον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια. Σταδιακά σχηματίζεται μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του ποιος είμαι. Μουσικά, παραμένω τόσο περιπετειώδης και περίεργος όσο ποτέ, συνεχίζοντας να μαθαίνω και να πειραματίζομαι. Η διατήρηση μιας ερευνητικής νοοτροπίας είναι ζωτικής σημασίας για τη δημιουργικότητα. Δεν έχω χάσει ποτέ αυτή την περιέργεια, και αυτό είναι που με κρατά σε κίνηση. Παραμένω ανοιχτός σε όλες τις ιδέες, ακούγοντάς τες και ακολουθώντας εκείνες που πιστεύω ότι αξίζουν.
Έχεις κάποια πράγματα στο μυαλό σου για το πώς θα ήθελες να εξελιχθεί η μουσική σου στο μέλλον;
Η μουσική θα εξελίσσεται πάντα. Προσπαθώ να παραμείνω ανοιχτός, ώστε να μπορώ να αντλώ έμπνευση από οτιδήποτε και να εξελίσσομαι φυσικά. Κάθε άλμπουμ πρέπει να είναι διαφορετικό από το προηγούμενο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να κάνεις την ίδια δουλειά ξανά και ξανά, και αυτό ισχύει για μένα, τόσο δημιουργικά όσο και πνευματικά.
