Τα τελευταία χρόνια πιστεύω ακράδαντα, ότι στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ιέρεια του θεού Ήλιου και τον Αύγουστο ετοίμαζα τον μεγαλύτερο αγνό και αναίμακτο βωμό εναπόθεσης ευχαριστιών δίπλα στη θάλασσα. Κάθαρση το νερό και ζωή ο ήλιος, σε κάνουν είτε να πάρεις την απόφαση για την βαθιά βουτιά, είτε να γιορτάσεις που πήρες πια την μεγάλη ανάσα και τον κοιτάς κατάματα. Αυτές οι σκέψεις ήρθαν και κούμπωσαν με το κομμάτι “Horizon” της Σεμέλης Ταγαρά. Συγκεκριμένα το κομμάτι με συνάντησε ετοιμάζοντας αυτό τον βωμό, για τον οποίο σας έγραφα λίγες λέξεις πριν. Ετοίμαζα λοιπόν τις διακοπές μου. Βωμός ναι μεν, στην πιο θνητή μορφή του δε. Και εκεί που είχα πελαγώσει ανάμεσα σε ακτοπλοϊκά, καταλύματα με τιμές που αφορούν τουλάχιστον δυναστείες και λιμάνια με trigger ονόματα (βλ. Φρίκες, Ιθάκης), μια ήρεμη φωνή λέει «Και κάπως πάει μια ιστορία / Για μια συνουσία/ Για μια ωφέλιμη τρέλα/ Στα όρια του νου….».
Κάνω παύση και χωρίς να συνειδητοποιώ τι άκουσα, η καρδιά έχει ακούσει πρώτη και αναγκάζει το μυαλό να παίξει το κομμάτι από την αρχή και να ακούσει προσεκτικά! Και αυτό ήταν! Βρήκα το soundtrack του καλοκαιριού μου και το σήμα “Heart Picked Music” δόθηκε αστραπιαία! Γλυκό, μαλακό, αστρικό beat. Στίχους τους οποίους ειλικρινά θα μπορούσα να αναλύσω έναν προς έναν. Αύγουστος, αλμύρα, ψυχή ελεύθερη. Και όσο είχα μπει στο όνειρο ακούγοντας το “Horizon” σε όλες τις υπέροχες εκδοχές του, καταπιανόμουν με την ποικιλία των σκέψεων των στίχων. Και η μία σκέψη οδηγούσε στην άλλη μέχρι που στα μισά ήρθε και με βρήκε η Σεμέλη και μιλήσαμε για τον Αύγουστο, το «Τώρα» στον έρωτα και την περιστροφή γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη. Πριν συνεχίσετε την ανάγνωση της πολύ όμορφης κουβέντας μας, κάντε λίγο scroll down, βρείτε το link του Spotify, πατήστε play, κάντε λίγο scroll up και συναντήστε μας στο όνειρο.
Βάλε με στο σκηνικό σου. Που τοποθετείς την ιστορία που αφηγείται το κομμάτι;
Στο τώρα, στο πάντα, σ΄ ένα δωμάτιο, σε μια κιθάρα, σ΄ ένα σύμπαν, στη συνουσία της ύπαρξης. Στον τρόπο δηλαδή που υπάρχουμε ο ένας μέσα στον άλλον. Στον τρόπο που βιώνουμε τον ερωτικό μας εαυτό, με μια τελετή ευγνωμοσύνης. Με μια ωφέλιμη τρέλα.
ADVERTISING
Ακούω τον στίχο «Πριν να σε συναντήσω σε γνώριζα» και σκέφτομαι πόσο ωραίο συναίσθημα;;!! Το έχεις νιώσει; Στο έχουν πει; Το έχεις πει;
Πιστεύω πως έχουμε συναντηθεί ως επιλογές, ίσως σε ένα άλλο παρόν αλλά κάπως ναι, το αναγνωρίζεις. Ίσως και να το δημιούργησες, ίσως να το συναντάς για να σε εξελίξει, να σε μεταφέρει δηλαδή στον επόμενο εαυτό σου. Και φυσικά να καθρεφτιστείς, να σε αναγνωρίσεις μέσα στον άλλο. Κι αυτή η διάδραση να σε μετουσιώσει, όσο έτοιμος είσαι φυσικά να το επιτρέψεις. Όλα έχουν ήδη συμβεί κατά μια έννοια. Το έχω δει μέσα σε βλέμματα και με έχουν δει, ευτυχώς. Ταξιδεύουμε συνεχώς, αυτό πιστεύω και αυτό ζω.


«Σε έναν Αύγουστο στο κέντρο των ευχών». Τείνω τα τελευταία χρόνια να λέω πως ο Αύγουστος είναι πλέον η προσωπική μου πρωτοχρονιά και ακούγοντας αυτόν τον στίχο ένιωσα πως τελικά και άλλοι άνθρωποι ίσως νιώθουν το ίδιο. Τι μας δίνει ο Αύγουστος που μας κάνει να νιώθουμε άτρωτοι;
Πολύ ωραία το λες όντως. Έχει κάτι σε πρωτοχρονιά ο Αύγουστος. Είναι ασημένιος, τέτοιο χρώμα έχει για εμένα. Έχει μεν τις ευχές όπως έχει και η πρώτη μέρα του χρόνου αλλά βασικά έχει τα πεφταστέρια. Πιο πολύ αυτή την εικόνα έχω. Εκεί που είσαι ευχάριστα απογυμνωμένος, σε μια παραλία το βράδυ, κάτω από τον έναστρο ουρανό ατενίζοντας τα θέλω σου την ώρα που ενώνεσαι με τη συμπαντική ύλη. Αγαπώ να κοιτάζω τον ουρανό, ειδικά τις νύχτες. Κι όπως λέει κι ο αγαπημένος μου Καζαντζάκης: «..και τ’ άστρα, μπουκιές φωτιάς που κρέμουνταν πάνω από τα στόματα των ανθρώπων..». Με τόση φωτιά πάντως άτρωτη δεν νιώθω αλλά την χρησιμοποιώ ως καύσιμο.
Συμπεραίνεις ότι η ώρα να ερωτευτείς είναι το «Τώρα»! Τώρα ε; Τώρα, τώρα;; Να μην το σκεφτώ καθόλου;
Καταρχάς, χαχαχα (!) για την παιδικότητα με την οποία θέτεις το ερώτημα! Αλλά ναι, μόνο εκπαιδεύοντας κι ελευθερώνοντας το παιδί μέσα σου μπορείς να βιώσεις τη σαρωτική αγνότητα που έχει ο έρωτας. Είναι απόφαση κάπως, του εσώτερου εαυτού σου το να συναντηθείς. Να συνειδητοποιήσεις ότι στο Τώρα εμπεριέχονται τα πάντα. Θέλει εκπαίδευση ο Έρωτας. Να αποδομήσεις την επιθυμία με τρόπο που αυτή να ανανεώνεται. Και αυτή η περιστροφή γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη σε τι συμπεράσματα σε οδήγησε; Σε μια αέναη διδαχή. Σε μια περιπέτεια, γιατί τελικά αυτό είμαστε. Μια ιστορία ο καθένας. Μια ταινία, ένα ποίημα, μια μουσική. Όλοι μας είμαστε πλανήτες στον ίδιο γαλαξία, «στον γαλαξία μιας απόστασης, της ανθρώπινης υπόστασης σ’ έναν Αύγουστο, στο κέντρο των ευχών».